Św. Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest niewątpliwie jedną z najważniejszych postaci w historii Kościoła. Urodzony w Tarsie, obywatel rzymski, o ogromnym potencjale intelektualnym, wyróżniający się w swojej społeczności przestrzeganiem praw mojżeszowych. Dzięki ogromnej łasce Bożej z zagorzałego przeciwnika przerodził się w dzielnego rycerza Chrystusa, który nawraca innych i przekazuje dobrą nowinę.
Szaweł urodził się w Tarsie prawdopodobnie w 8 roku po Chrystusie. Jego rodzinne miasto było wówczas jednym z największych w Azji Mniejszej. Dzięki dobrym relacjom z Imperium mieszkańcy metropolii byli zarazem obywatelami rzymskimi. Rodzice Szawła należeli do stronnictwa faryzeuszów, którzy byli zagorzałymi patriotami i wyznawcami mozaizmu. O dzieciństwie Szawła wiemy niewiele. W wieku 20 lat postanowił wyjechać do Jerozolimy, aby poszerzać swoją wiedzę rabinistyczną i skrupturystyczną. Wykonywał dobry zawód – zajmował się wytwarzaniem namiotów oraz przedmiotów ze skór.
Wesprzyj nas już teraz!
Szaweł przestrzegał zasad zawartych w Torze, a także był pod wpływem znanego rabina Gamaliela. W związku z tym, odkąd usłyszał o chrześcijanach, pałał do nich nienawiścią – uznał ich za odszczepieńców. Miał swój udział w ukamienowaniu św. Szczepana. Z racji swego wieku nie mógł jeszcze osobiście kamienować, ale jak podają źródła historyczne, pilnował szat oprawców, którzy zamordowali św. Szczepana.
Gdy ukończył 30-sty rok życia, co wiązało się z osiągnięciem pełnoletniości, udał się do jednego z kapłanów z prośbą o listy polecające do gmin żydowskich, które mogłyby pomóc mu w wykrywaniu chrześcijan. Jego celem było doprowadzenie ich do Jerozolimy, uwięzienie, a następnie skazanie na śmierć. Szczera nienawiść do chrześcijan miała wpływ na jego późniejsze życie. Gdy udawał się wraz z towarzyszami do Damaszku, u wrót miasta ukazał mu się Chrystus i zapytał: Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz? Szaweł ujrzawszy Chrystusa w pełnym majestacie, zlękniony zapytał: Kto jesteś Panie? Chrystus odrzekł: Ja jestem Jezus, którego Ty prześladujesz. Wówczas Szawła uderzyła wielka światłość, tak, że aż stracił wzrok.
Oślepiony Szaweł zapytał, czego chce od niego Chrystus. Pan nakazał mu pójść do Damaszku i zatrzymać się u Judy. Szaweł przez trzy dni i trzy noce pościł i medytował w samotności. Gdy nadszedł odpowiedni czas Chrystus objawił się jednemu z mieszkańców Damaszku imieniem Ananiasz. Poprosił go, aby udał się na ulicę Prostą, do domu Judy, w którym wówczas przebywał przyszły Apostoł Narodów. Ananiasz wyraził głęboką obawę wobec prośby Chrystusa, gdyż wiedział, że Szaweł jest jednym z najzagorzalszych prześladowców chrześcijan. Jednakże Pan rozwiał jego wątpliwości mówiąc: Wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię Moje do pogan i królów i do synów Izraela. I jako, że nie ma odkupienia bez krzyża, musiał się on stać także i jego udziałem: I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla imienia Mego. (Dz 9, 15-16). Ananiasz wykonał natychmiast prośbę Jezusa. Spotkawszy Szawła powiedział: Szawle, bracie! Posłał mnie Pan Jezus, który ukazał Ci się w drodze, którąś jechał, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym. (Dz 9, 17). Natychmiast Szaweł odzyskał wzrok, a następnie przyjął chrzest.
Dzięki swemu nawróceniu Szaweł stał się najzagorzalszym obrońcą Chrystusa, który otwarcie mówił o swojej przemianie i łaskach, jakie otrzymał. W konsekwencji Żydzi chcieli go zamordować. Jednakże dzięki pomocy swych nowych przyjaciół uciekł z Damaszku, spuszczony w wiklinowym koszu za mury miasta (zob. Dz 9, 23-25).
Po ucieczce z Damaszku, Szaweł wraz z Piotrem, Jakubem i Janem udali się do Jerozolimy, aby omówić sytuację chrześcijan i sposoby ewangelizacji. Od tej pory nazywano go również Apostołem pogan. Często był atakowany przez Żydów, przez co musiał opuścić Jerozolimę i udać się do swego rodzinnego Tarsu, skąd wraz z Barnabą wyruszył w podróż do Antiochii. Następnie podjęli podróż misyjną na Cypr, gdzie spotkali prokonsula rzymskiego Sergiusa Paulusa. Szaweł odniósł pierwszy sukces. Udało mu się nawrócić rzymskiego urzędnika, dzięki czemu zostaje nazwany Pawłem. Następnie wraz z Barnabą odwiedzają wiele dużych ośrodków, m. in.: Perge w Pamfilii, Antiochię Pizydyjską, Likaonię oraz Derbę.
Ewangelizacja Apostoła Narodów przynosiła duże sukcesy. Opowieści o jego nauczaniu i cudach rozchodziły się po okolicznych miejscowościach. Jednakże zdarzały się również problemy i konflikty. Jednym z nich był opór judeochrześcijan względem młodych chrześcijan, do niedawna pogan. Judeochrześcijanom zależało na tym, aby nowi chrześcijanie przestrzegali nakazów zawartych w Starym Testamencie. Ten problem był powodem zwołania pierwszego w dziejach Kościoła soboru. Ostatecznie apostołowie zdecydowali za namową Pawła, aby nie ulegać wpływom Synagogi i nie nakładać na chrześcijan wszystkich starotestamentowych obowiązków.
W drugą podróż misyjną Paweł wyruszył wraz z Sylasem oraz Tymoteuszem. Podróżowali przez Frygię, Galicję, aż dotarli do Troady. Następnym celem podróży była Filippia w Macedonii, gdzie Paweł został pochwycony i wtrącony do więzienia. Wydostał się z niego dzięki strażnikowi, którego w międzyczasie nawrócił. Kolejne miasta, które odwiedził to: Amfipolis i Tesaloniki, skąd skierował się do Aten. Owe miasto wywołało w nim złe odczucia, gdyż czczono tam bożków, dopuszczano się tam m. in. homoseksualizmu. Paweł niezadowolony z owoców swej pracy w Atenach, udał się do Koryntu, gdzie napisał swój pierwszy list do Tesaloniczan. Po trzech miesiącach wśród wiernych ponownie zapanował niepokój i Paweł postanowił napisać drugi list.
Swą trzecią podróż apostolską rozpoczął od Efezu, który był pełen fałszywych objawień, spirytyzmu i okultystów. Dzięki łaskom Bożym uczynił mnóstwo cudów. Wielu wzywało nawet jego imienia z prośbą o uzdrowienie. Dzięki nauczaniu Pawła osłabiono wiarę w magię oraz spalono podręczniki do ezoteryki. Udało się również zmniejszyć kult Artemidy. Niestety niepokoje wywołane przez mieszkańców zmusiły Pawła do wyjazdu. Udał się do Macedonii. Stamtąd pełen obaw o losy Koryntian napisał do nich kolejny list.
Po wielu latach długich podróży powrócił do Jerozolimy, gdzie został aresztowany przez trybuna. Jako więźnia przewieziono go do Rzymu, gdzie przebywał dwa lata. Pomimo niewoli nie zaprzestał swej apostolskiej pracy. Kontynuował pisanie listów. Uniewinniony wyszedł na wolność około roku 63. Następnie udał się na Kretę i Troadę oraz prawdopodobnie do Hiszpanii.
Śmierć wielkiego Apostoła Narodów miała miejsce w Rzymie. Paweł zginął jako męczennik i zgodnie z tradycją rzymską został ścięty mieczem. Egzekucja została wykonana 29 czerwca. Przed śmiercią powiedział: W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem.
Paweł Ozdoba
