Imię Matki Zbawiciela wyprowadzane jest od mara – być pięknym, egipskiego słowa merijam – ukochana przez Boga lub miłująca Boga, względnie od czasownika rawahpoir – napawać radością. Św. Hieronim imię to tłumaczy jako pani. Oczywiście nie tyle znaczenie imienia Maryja jest ważne, co Osoba, które je nosiła – Matka Boga, współpracownica Syna w dziele Odkupienia. Liturgiczne wspomnienie imienia Bogarodzicy jest przejawem czci jaką Kościół oddaje swojej Orędowniczce.
Święto Imienia Maryi pojawiło się w Hiszpanii. Obchodzono je tam oficjalnie już od 1513 r., kiedy to diecezja Cienca otrzymała z Rzymu zgodę na liturgiczne czczenie Imienia Bogarodzicielki. Celebrowano je w oktawie święta Narodzenia Maryi – 15 września.
Rozszerzenie kultu Imienia Maryi nastąpiło pod koniec XVII w. i wiąże się ściśle ze zwycięstwem sprzymierzonych wojsk katolickich pod Wiedniem w 1683 r. Trzy lata po bitwie papież bł. Innocenty XI postanowił, że święto to będzie obowiązywało w całym Kościele. Jako datę uczczenia Imienia Maryi wyznaczył niedzielę przypadającą w oktawie święta narodzenia Matki Bożej. Ze zrozumiałych względów, największą popularnością cieszyło się ono w państwach, które na Bożej pomocy w 1683 r. najbardziej skorzystały tj. w Austrii, Niemczech i Polsce.
W 1911 r. papież św. Pius IX przesunął datę święta Imienia Maryi na 12 września, czyli datę dzienną zwycięskich zmagań pod murami Wiednia.
W wyniku reform przeprowadzonych po Soborze Watykańskim II, święto Imienia Maryi pozostało w kalendarzu liturgicznym, jednak tylko jako wspomnienie dowolne. Uroczyście obchodzi się je nadal w Piekarach Śląskich (Matki Bożej Piekarskiej). Notabene w sanktuarium tym, przed cudowną ikoną Bożej Rodzicielki modlił się król Jan III Sobieski w trakcie wyprawy pod Wiedeń.
AK
