Ludu Syjoński, oto Pan przyjdzie by zbawić narody – dzisiejsza liturgia przypomina nam, że to my, wierni Jezusa Chrystusa, jesteśmy prawdziwym Izraelem, a Kościół założony przez naszego Pana to nowe Jeruzalem, w którym realizuje się dzieło zbawienia. Przywołując postać św. Jana Chrzciciela, który nie czuł się godnym rozwiązać rzemyka u sandałów Pańskich, Kościół przypomina nam o postawie pokory i zadaje pytanie o nasze wewnętrzne przygotowanie do przyjęcia Pana i życia z Nim w naszej codzienności.
Populus Sion, ecce Dominus veniet ad salvandas gentes – taki śpiew słyszymy, gdy zaczyna się liturgia II Niedzieli Adwentu. Ludu Syjoński, oto Pan przyjdzie, by zbawić narody. Pan da posłyszeć swój głos pełen chwały i uraduje się serce wasze. Posłuchaj Pasterzu Izraela, który jak owce wiedziesz ród Józefa – głosi introit. Następnie kolekta powraca do motywu przygotowania ludu wiernego na przyjście Odkupiciela i Sędziego żywych i umarłych: Panie, wzbudź serca nasze do przygotowania dróg Jednorodzonemu Synowi Twojemu, abyśmy dzięki Jego przybyciu duszą czystą służyć Ci mogli.
Fratres: quaecumque scripta sunt, ad nostram doctrinam scripta sunt… Podobnie jak tydzień wcześniej Kościół Święty sięga w lekcji do listu, który Apostoł Paweł napisał do ludu rzymskiego (15, 4). O Boskiej nauce płynącej z lektury ksiąg świętych wspomina sam autor dzisiejszej epistoły, podkreślając: Bracia, cokolwiek napisano, dla nauki waszej napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pisma nadzieję mieli. I dalej tłumaczy Apostoł Narodów, jaki jest cel tej nauki i jakiego rodzaju jedność ma panować pomiędzy naśladowcami Ukrzyżowanego: A Bóg cierpliwości i pociechy niech wam da, byście jedno między sobą rozumieli według Jezusa Chrystusa. Przeto przygarniajcie jedni drugich, jak i Chrystus przygarnął was ku chwale Boga. Na koniec św. Paweł obszernie przywołuje biblijną naukę, wedle której Zbawiciel ma objąć panowanie nad całym, pogańskim wówczas, światem: Bo powiadam wam, iż Jezus Chrystus stał się sługą obrzezania dla prawdy Bożej, aby potwierdzić obietnice dane ojcom; poganie zaś mają wysławiać miłosierdzie Boga, jako jest napisane: Dlatego będę ci wyznawać między poganami, Panie, i będę śpiewał imieniu Twemu. I tak jeszcze mówi: Weselcie się poganie z ludem jego. I znowu: Chwalcie Pana wszyscy poganie, a wysławiajcie Go wszystkie narody. I znów Izajasz mówi: Będzie korzeń Jessego, który powstanie, by panować poganom, w nim poganie nadzieję mieć będą. A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierzeniu, abyście obfitowali w nadziei i w mocy Ducha Świętego.
Wesprzyj nas już teraz!
Ex Sion species decries eius… Ze Syjonu rozbłyśnie cudna Jego chwała, Bóg się pojawi w jasności. Zgromadźcie przed Nim wybranych Jego, którzy wśród ofiar zawarli z Nim przymierze – tak graduał przygotowuje nas do wysłuchania słów Ewangelii. W tym radosnym zawołaniu o „cudnej chwale” widzimy znów jak dawne ziemskie Jeruzalem, które składało ofiary całopalne, przechodzi w Jeruzalem niebieskie, którego odzwierciedleniem jest Chrystusowy Kościół, sprawujący Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej.
Laetatus sum in his, quae dicta sunt mihi : in domum Domini ibimus… Przy aklamacji Alleluia słyszymy, że przybliżyło się Królestwo naszego Ojca: Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pańskiego. Alleluja. I wreszcie możemy wysłuchać Ewangelii, w której św. Mateusz (11, 2) opowiada historię tego, który uznał się za niegodnego, by rozwiązać rzemyk u sandałów Pańskich (Mk 1, 7), a którego Bóg powołał, by przygotował ludzi na podążanie Jego śladem. In illo tempore: Cum audisset Ioannes in vinculis opera Christi…
Onego czasu, gdy Jan usłyszał w więzieniu o dziełach Chrystusowych, posławszy dwóch uczniów swoich, rzekł mu: Tyś jest, który ma przyjść, czyli innego czekamy? A odpowiadając Jezus rzekł im: Idźcie, donieście Janowi, coście słyszeli i widzieli: ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci bywają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim ewangelia jest opowiadana. A błogosławiony jest, który się ze Mnie nie zgorszy. Gdy zaś oni odeszli, począł Jezus mówić rzeszom o Janie: Coście wyszli na pustynię widzieć? Trzcinę chwiejącą się od wiatru? Ale coście wyszli widzieć? Człowieka w miękkie szaty odzianego? Oto, którzy miękkie szaty noszą, w domach królewskich są. Ale coście wyszli widzieć? Proroka? Zaiste powiadam wam, i więcej niż proroka. Ten jest bowiem, o którym napisano: Oto ja posyłam anioła mego przed obliczem twoim, który zgotuje drogę twą przed tobą.
Deus, tu conversus vivificabis nos… To słowa, które tak dobrze znamy z modlitwy u stopni ołtarza rozpoczynającej każdą Mszę Świętą. W liturgii na II Niedzielę Adwentu powracają one w ofertorium, gdy kapłan przygotowuje wodę i wino przed zbliżającym się przeistoczeniem. Boże, Ty zwróciwszy się ku nam ożywisz nas, a lud Twój rozraduje się w Tobie. Okaż nam, Panie, miłosierdzie Twoje i daj nam Twoje zbawienie. Po symbolicznym obmyciu palców i usunięciu z nich cząsteczek hostii, która ma stać się Ciałem Jezusa Chrystusa celebrans zwraca się do Wszechmogącego słowami sekrety, która przypomina o pokorze, jaką powinniśmy zachować przed Jego obliczem: Daj się przejednać, o Panie, modłami i ofiarami pokornych sług Twoich, a wobec braku zasług naszych, wspieraj nas łaską swoją.
Ierusalem, surge, et sta in excelso, et vide iucunditatem… Jeruzalem, powstań, a wyjdź na miejsce wysokie i oczekuj wesela, które ci przyjdzie od Boga twego – tymi słowami komunii Kościół usposabia nas do przyjęcia największej tajemnicy, jaką jest zjednoczenie z samym Bogiem Trójjedynym w Najświętszym Sakramencie. Napełnieni zaś duchowym pokrzepieniem po przyjęciu Ciała Pańskiego prosimy w pokomunii o siłę do rozeznawania tego, co w życiu najbardziej istotne: Posileni pokarmem duchowym, najpokorniej błagamy Cię, Panie, abyś nauczył nas przez uczestnictwo w tej tajemnicy, gardzić tym, co ziemskie, a miłować rzeczy niebieskie.
Artykuł z cyklu prezentującego części zmienne liturgii kolejnych niedziel Adwentu w klasycznym rycie rzymskim. Teksty Mszy Świętej i Pisma Świętego na podstawie Mszału rzymskiego w przekładzie i opracowaniu benedyktynów tynieckich, wydanego w Poznaniu w 1963 roku, a obecnie dostępnego w przedruku wydawnictwa Lancea.
Opracował: Filip Obara
W oczekiwaniu na Pana. Teksty liturgii rzymskiej na I Niedzielę Adwentu
