W czwartek w Nowym Jorku w wieku 82 lat zmarł kard. Edward M. Egan, który w latach 2000-2009 kierował tamtejszą metropolią. Przyczyną śmierci było zatrzymanie akcji serca.
Kardynał Edward M. Egan zanim zaczął piastować różne stanowiska w swoim kraju, pracował ponad 20 lat w Kurii Rzymskiej, gdzie m.in. był jednym z sześciu hierarchów, którzy przygotowywali nowy Kodeks Prawa Kanonicznego. W USA był biskupem pomocniczym w Nowym Jorku a następnie ordynariuszem dwóch diecezji: Bridgeport i Nowego Jorku. Na każdym z tych stanowisk wykazywał się wielkim dynamizmem, był przy tym głęboko zatroskanym o życie duchowe i religijne diecezjan.
Wesprzyj nas już teraz!
Przyszły purpurat urodził się 2 kwietnia 1932 w Oak Park na przedmieściach Chicago. Kształcił się w seminarium duchownym w Mundelein w stanie Illinois i w Papieskim Kolegium Północnoamerykańskim w Rzymie i tam 15 grudnia 1957 przyjął święcenia kapłańskie (m.in. z innym obecnym kardynałem, swym rówieśnikiem Jamesem F. Staffordem). W następnym roku jako doktor prawa kanonicznego wrócił do archidiecezji chicagowskiej, gdzie m.in. był sekretarzem ówczesnego metropolity kard. Alberta G. Meyera.
W 1960 ponownie znalazł się w Rzymie, tym razem jako wicerektor Kolegium Północnoamerykańskiego, a zarazem w celu napisania doktoratu z prawa kanonicznego. Po powrocie do kraju w 1965 był m.in. sekretarzem kolejnego metropolity Chicago kard. Johna P. Cody’ego. Zajmował się również sprawami ekumenizmu i stosunkami społecznymi.
W 1971 znów przybył do Watykanu – tym razem do pracy w Trybunale Roty Rzymskiej; od 20 listopada 1972 był audytorem, czyli jednym z sędziów tego gremium. Jednocześnie wykładał prawo cywilne i karne w Studium Rotalnym, istniejącym przy Trybunale oraz prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Działał też w kilku kongregacjach, a w 1982 Jan Paweł II powołał go wraz z 5 innymi kanonistami watykańskimi do przejrzenia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego, ostatecznie podpisanego przez Ojca Świętego w styczniu następnego roku.
Na tym stanowisku zastała go papieska nominacja 1 kwietnia 1985 na biskupa pomocniczego archidiecezji nowojorskiej; sakry udzielił mu 22 maja tegoż roku w Rzymie prefekt Kongregacji ds. Biskupów kard. Bernardin Gantin w towarzystwie m.in. arcybiskupa Nowego Jorku kard. Johna J. O’Connora. W 3,5 roku później – 5 listopada 1988 Ojciec Święty przeniósł go na stanowisko biskupa Bridgeport. Bardzo rozwinął wtedy szkolnictwo diecezjalne, w tym także dla dzieci upośledzonych, powołał do życia duszpasterstwa dla katolików hiszpańskojęzycznych i Haitańczyków, poświęcał wiele uwagi katolickiej służbie zdrowia.
11 maja 2000 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem metropolitą Nowego Jorku, a na konsystorzu 21 lutego 2001 obdarzył godnością kardynalską. Pełnił też wiele ważnych funkcji w episkopacie swego kraju, np. w komisjach ds. nauk i wartości ludzkich, prawa kanonicznego, opieki społecznej itp. Jako kardynał był m.in. jednym z relatorów generalnych X Synodu Biskupów nt. posługi biskupiej w Kościele i członkiem szeregu urzędów kurialnych. W dniach 18-19 kwietnia 2005 wziął udział w konklawe, które wybrało Benedykta XVI. 23 lutego 2009 ustąpił z urzędu metropolity nowojorskiego.
Po śmierci kard. Egana Kolegoim Kardynalskie liczy 226 członków, z których prawa wyborcze ma 125 purpuratów (na 120 miejsc), a powyżej 80. roku życia jest 101 kardynałów. Najstarszym z nich jest obecnie emerytowany arcybiskup Chieti i b. sekretarz Jana XXIII kard. Loris F. Capovilla, który 14 października br. skończy sto lat, a najmłodszym – pierwszy purpurat z Tongi – Soane Patita Mafi, który 19 grudnia skończy 54 lata.
KAI
mat
