28 października 2018

Watykan: rozdział o „synodalności Kościoła” wywołał kontrowersje wśród biskupów

Dokument końcowy synodu młodych został już opublikowany. Wszystkie jego punkty przyjęto potrzebną do tego większością 2/3 głosów ojców synodalnych. Spore kontrowersje wywołał jednak rozdział dotyczący synodalności Kościoła.

 

Gdy biskupi zaczynali prace nad szkicem dokumentu końcowego synodu, portal „Crux” ujawnił, że znajdujące się tam fragmenty dotyczące „synodalności” nie były efektem ani dyskusji synodalnych, ani efektem prac komisji. Źródło, na które powołali się dziennikarze wskazało, że fragmenty te musiały zostać wprowadzone do dokumentu przez sekretariat synodu.

Wesprzyj nas już teraz!

 

Według oficjalnych wyników głosowania nad poszczególnymi punktami dokumentu, przeciwko zaproponowanemu ostatecznie brzmieniu sześciu punktów dotyczących synodalności Kościoła zagłosowało kilkudziesięciu biskupów (kolejno jeśli chodzi o punkt 119 – 34 biskupów, 120 – 39 biskupów, 121 – 51 biskupów, 122 – 43 biskupów, 123 – 38 biskupów, 124 – 33 biskupów). Wszystkie jednak osiągnęły potrzebną większość 2/3 głosów.

 

Co takiego znalazło się więc w punktach o których mowa? „Misję synodalności” nazywa się „epokowym priorytetem duszpasterskim, w który należy inwestować czas i energię”. Czytamy też, że w doświadczeniu „współodpowiedzialności przeżywanej z młodymi chrześcijanami na Synodzie” biskupi „uznają owoc Ducha Świętego, który nieustannie odnawia Kościół i wzywa go do praktykowania synodalności jako sposobu bycia i działania”. Według autorów dokumentu kolegialność „wzywa do wyrażenia i wzbogacenia się przez praktykę synodalności na wszystkich poziomach”.

 

W podrozdziale zatytułowanym „synodalna forma Kościoła” czytamy zaś, że „doświadczenie Synodu uświadomiło uczestnikom znaczenie synodalnej formy Kościoła dla głoszenia i przekazywania wiary”. Uczestnictwo młodych ludzi przyczyniło się też do „przebudzenia synodalności”, która jest „konstytutywnym wymiarem Kościoła”.  

 

W tej części dokumentu znalazło się również miejsce dla potępienia „klerykalizmu”, gdyż w punkcie 123 czytamy: „W tym duchu możemy podążać ku Kościołowi partycypacyjnemu i współodpowiedzialnemu, zdolnemu do docenienia bogactwa różnorodności, z której się składa, przyjmując z wdzięcznością wkład wiernych świeckich, w tym młodych ludzi i kobiet, wkład życia konsekrowanego kobiet i mężczyzn, a także grup, stowarzyszeń i ruchów. Nikt nie powinien być odsuwany na bok lub stać z boku. W ten sposób można uniknąć zarówno klerykalizmu, który wyklucza wielu z procesów decyzyjnych, jak i klerykalizacji świeckich, która ich zamyka, zamiast zapoczątkowywać ich misyjne zaangażowanie w świecie”.

 

W dokumencie napisano również, że „pasterze muszą być w stanie zwiększyć współpracę w pełnieniu misji oraz towarzyszyć procesom rozeznawania wspólnotowego, aby interpretować znaki czasu w świetle wiary i pod kierownictwem Ducha Świętego, z udziałem wszystkich członków wspólnoty, począwszy od tych na marginesie. Liderzy kościelni z tymi zdolnościami potrzebują specyficznej formacji w synodalności”.

 

Podsumowując synod papież Franciszek powiedział: „Synod nie jest parlamentem”. To chroniona przestrzeń, w której może działać Duch Święty. Nie zapominajmy o tym, to Duch Święty działał tutaj”. Teraz do Ojca Świętego należała będzie decyzja o tym, co zrobić z dokumentem końcowym synodu. Według konstytucji apostolskiej Episcopalis communio, papież może zdecydować by dokument w przyjętym przez ojców synodalnych kształcie wszedł w skład oficjalnego magisterium Kościoła.

 

 

 

Krystian Kratiuk, Rzym

 

 

 

***

 

Poniżej prezentujemy oryginalną treść wspominanych powyżej punktów dokumentu kończącego synod, dotyczące „synodalności” w języku włoskim:

 

LA SINODALITÀ MISSIONARIA DELLA CHIESA

Un dinamismo costitutivo I giovani ci chiedono di camminare insieme

  1. La Chiesa nel suo insieme, nel momento in cui in questo Sinodo ha scelto di occuparsi dei giovani, ha fatto una opzione ben precisa: considera questa missione una priorità pastorale epocale su cui investire tempo, energie e risorse. Fin dall’inizio del cammino di preparazione i giovani hanno espresso il desiderio di essere coinvolti, apprezzati e di sentirsi coprotagonisti della vita e della missione della Chiesa. In questo Sinodo abbiamo sperimentato che la corresponsabilità vissuta con i giovani cristiani è fonte di profonda gioia anche per i vescovi. Riconosciamo in questa esperienza un frutto dello Spirito che rinnova continuamente la Chiesa e la chiama a praticare la sinodalità come modo di essere e di agire, promovendo la partecipazione di tutti i battezzati e delle persone di buona volontà, ognuno secondo la sua età, stato di vita e vocazione. In questo Sinodo, abbiamo sperimentato che la collegialità che unisce i vescovi cum Petro et sub Petro nella sollecitudine per il Popolo di Dio è chiamata ad articolarsi e arricchirsi attraverso la pratica della sinodalità a tutti i livelli.

Il processo sinodale continua

  1. Il termine dei lavori assembleari e il documento che ne raccoglie i frutti non chiudono il processo sinodale, ma ne costituiscono una tappa. Poiché le condizioni concrete, le possibilità reali e le necessità urgenti dei giovani sono molto diverse tra Paesi e continenti, pur nella comunanza dell’unica fede, invitiamo le Conferenze Episcopali e le Chiese particolari a proseguire questo percorso, impegnandosi in processi di discernimento comunitari che includano anche coloro che non sono vescovi nelle deliberazioni, come ha fatto questo Sinodo. Lo stile di questi percorsi ecclesiali dovrebbe comprendere l’ascolto fraterno e il dialogo intergenerazionale, con lo scopo di elaborare orientamenti pastorali particolarmente attenti ai giovani emarginati e a quelli che hanno pochi o nessun contatto con le comunità ecclesiali. Auspichiamo che a questi percorsi partecipino famiglie, istituti religiosi, associazioni, movimenti e i giovani stessi, in modo che la “fiamma” di quanto abbiamo sperimentato in questi giorni si diffonda.

La forma sinodale della Chiesa

 

  1. L’esperienza vissuta ha reso i partecipanti al Sinodo consapevoli dell’importanza di una forma sinodale della Chiesa per l’annuncio e la trasmissione della fede. La partecipazione dei giovani ha contribuito a “risvegliare” la sinodalità, che è una «dimensione costitutiva della Chiesa. […] Come dice san Giovanni Crisostomo, “Chiesa e Sinodo sono sinonimi” – perché la Chiesa non è altro che il “camminare insieme” del Gregge di Dio sui sentieri della storia incontro a Cristo Signore» (FRANCESCO, Discorso per la Commemorazione del 50° anniversario dell’istituzione del Sinodo dei Vescovi, 17 ottobre 2015). La sinodalità caratterizza tanto la vita quanto la missione della Chiesa, che è il Popolo di Dio formato da giovani e anziani, uomini e donne di ogni cultura e orizzonte, e il Corpo di Cristo, in cui siamo membra gli uni degli altri, a partire da chi è messo ai margini e calpestato. Nel corso degli scambi e attraverso le testimonianze, il Sinodo ha fatto emergere alcuni tratti fondamentali di uno stile sinodale, verso il quale siamo chiamati a convertirci.

 

  1. È nelle relazioni – con Cristo, con gli altri, nella comunità – che si trasmette la fede. Anche in vista della missione, la Chiesa è chiamata ad assumere un volto relazionale che pone al centro l’ascolto, l’accoglienza, il dialogo, il discernimento comune in un percorso che trasforma la vita di chi vi partecipa. «Una Chiesa sinodale è una Chiesa dell’ascolto, nella consapevolezza che ascoltare “è più che sentire”. È un ascolto reciproco in cui ciascuno ha qualcosa da imparare. Popolo fedele, Collegio episcopale, Vescovo di Roma: l’uno in ascolto degli altri; e tutti in ascolto dello Spirito Santo, lo “Spirito della verità” (Gv 14,17), per conoscere ciò che Egli “dice alle Chiese” (Ap 2,7)» (FRANCESCO, Discorso per la Commemorazione del 50° anniversario dell’istituzione del Sinodo dei Vescovi, 17 ottobre 2015). In questo modo la Chiesa si presenta “tenda del convegno” in cui è conservata l’arca dell’Alleanza (cfr. Es 25): una Chiesa dinamica e in movimento, che accompagna camminando, rafforzata da tanti carismi e ministeri. Così Dio si fa presente in questo mondo.

 

Una Chiesa partecipativa e corresponsabile

  1. Un tratto caratteristico di questo stile di Chiesa è la valorizzazione dei carismi che lo Spirito dona secondo la vocazione e il ruolo di ciascuno dei suoi membri, attraverso un dinamismo di corresponsabilità. Per attivarlo si rende necessaria una conversione del cuore e una disponibilità all’ascolto reciproco, che costruisca un effettivo sentire comune. Animati da questo spirito, potremo procedere verso una Chiesa partecipativa e corresponsabile, capace di valorizzare la ricchezza della varietà di cui si compone, accogliendo con gratitudine anche l’apporto dei fedeli laici, tra cui giovani e donne, quello della vita consacrata femminile e maschile, e quello di gruppi, associazioni e movimenti. Nessuno deve essere messo o potersi mettere in disparte. È questo il modo per evitare tanto il clericalismo, che esclude molti dai processi decisionali, quanto la clericalizzazione dei laici, che li rinchiude anziché lanciarli verso l’impegno missionario nel mondo.

Il Sinodo chiede di rendere effettiva e ordinaria la partecipazione attiva dei giovani nei luoghi di corresponsabilità delle Chiese particolari, come pure negli organismi delle Conferenze Episcopali e della Chiesa universale. Chiede inoltre che si rafforzi l’attività dell’Ufficio giovani del Dicastero per i Laici, la Famiglia e la Vita anche attraverso la costituzione di un organismo di rappresentanza dei giovani a livello internazionale.

 

Processi di discernimento comunitario

  1. L’esperienza di “camminare insieme” come Popolo di Dio aiuta a comprendere sempre meglio il senso dell’autorità in ottica di servizio. Ai pastori è richiesta la capacità di far crescere la collaborazione nella testimonianza e nella missione, e di accompagnare processi di discernimento comunitario per interpretare i segni dei tempi alla luce della fede e sotto la guida dello Spirito, con il contributo di tutti i membri della comunità, a partire da chi si trova ai margini. Responsabili ecclesiali con queste capacità hanno bisogno di una formazione specifica alla sinodalità. Pare promettente da questo punto di vista strutturare percorsi formativi comuni tra giovani laici, giovani religiosi e seminaristi, in particolare per quanto riguarda tematiche come l’esercizio dell’autorità o il lavoro in équipe.

Czytaj także:

Synod się skończył. Synodalność będzie trwać

 

Watykan: rozdział o „synodalności Kościoła” wywołał kontrowersje wśród biskupów

Dokument synodu nie mówi o „osobach LGBT”. Ale mówi o „orientacji seksualnej” i homoseksualistach

 

Po synodzie: „odważne nawrócenie kulturowe” – jaka rola kobiet w Kościele?

Wesprzyj nas!

Będziemy mogli trwać w naszej walce o Prawdę wyłącznie wtedy, jeśli Państwo – nasi widzowie i Darczyńcy – będą tego chcieli. Dlatego oddając w Państwa ręce nasze publikacje, prosimy o wsparcie misji naszych mediów.

Udostępnij

Udostępnij przez

Cel na 2025 rok

Po osiągnięciu celu na 2024 rok nie zwalniamy tempa! Zainwestuj w rozwój PCh24.pl w roku 2025!

mamy: 32 506 zł cel: 500 000 zł
7%
wybierz kwotę:
Wspieram