Papieska Akademia Nauk Społecznych pod koniec lipca wydała „Oświadczenie końcowe dialogu między cywilizacjami na rzecz wspólnego dobra”, wzywając do tworzenia nowych ram gospodarki wykraczającej poza PKB, a skupiającej się na mierzeniu zadowolenia obywateli oraz do tworzenia ściślejszych ram globalnego zarządu, aby wdrażać „ekonomię braterstwa” i realizować cele zrównoważonego rozwoju pod przewodnictwem Chin.
Oświadczenie pojawiło się w następstwie warsztatów zorganizowanych 27 – 28 czerwca 2023 r. w Papieskiej Akademii Nauk przez Jeffrey’a Sachsa (PASS/SDSN/ Columbia), Steve’a Howarda (Global Foundation) i Riccardo Pozzo ( PASS/Tor Vergata) oraz Papieską Akademię Nauk Społecznych, na czele której stoi abp Sanchez Sorondo, przyjaciel prof. Jeffreya Sachsa.
Zasadniczym celem uczestników warsztatów, na które zaproszono wykładowców akademickich, politologów, ekonomistów, socjologów, przedstawicieli organizacji pozarządowych, prawników itp. jest wdrożenie „globalnego dobra wspólnego”, a przede wszystkim „wspólnego domu ze wspólnym dobrobytem”. Jak wyjaśnili organizatorzy, Ojciec Święty podkreśla, że trzeba zadbać o to, aby społeczność globalna – ukształtowana dzięki sieciom instytucji, agencji rządowych, organizacji pozarządowych – skutecznie wdrażała program Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju. W tym celu jest potrzebna ścisła współpraca międzynarodowa, a ta została zachwiana wskutek rywalizacji państw o wpływy gospodarcze.
Wesprzyj nas już teraz!
Zauważono, że „w ostatnich dziesięcioleciach znaczenie gospodarcze i polityczne Chin wzrosło na niespotykaną skalę i z niespotykaną dotąd szybkością. Najnowsze wydarzenia w systemie międzynarodowym, w tym utworzenie nowych globalnych ram i instytucji wielostronnych, takich jak: Inicjatywa Pasa i Szlaku, Azjatycki Bank Inwestycji Infrastrukturalnych, Regionalne Kompleksowe Partnerstwo Gospodarcze i rosnąca obecność Chin w kluczowych instytucjach międzynarodowych, świadczą o nowo odkrytej chińskiej proaktywności w sferze międzynarodowej”. Dodano, że „dziś Chiny i Indie to podmioty globalne i wiodące w dziedzinie nauki i mocy technologicznych”. By czerpać z bogactwa chińskiego i indyjskiego należy bardziej włączyć te kraje do oenzetowskiego systemu zarządzania Agendą 2030 i celami zrównoważonego rozwoju.
Chiny są już i tak bardzo zaangażowane „w szeroki wachlarz obszarów polityki” i jest „konieczne” zapoznanie się ze strategicznymi możliwościami, doświadczeniem tego kraju, aby lepiej przewidywać i zawczasu reagować na pojawiające się wyzwania.
Organizatorzy wielokrotnie podkreślali, że trzeba lepiej poznać i zrozumieć Chiny oraz Indie na ich „własnych warunkach”, a „nie przez pryzmat czynników zewnętrznych źródeł”.
Obiektywna analiza oparta na faktach i wnioskach z nauki oraz badań przeprowadzonych przez środowisko akademickie i niezależne zespoły doradcze, a także dane z ankiet i doświadczeń interesariuszy z całego świata mają pomóc w lepszym konstruowaniu przyszłości i „naszego wspólnego domu”.
Warsztaty zorganizowane przez Watykan dotyczyły spraw na styku nauki, ekonomii i globalizmu, a jak wielokrotnie zaznaczono, miały pomóc we wspieraniu i lepszym rozumieniu Chin.
Zaznaczono, że zakres konferencji nie będzie się ograniczał do badaczy teologii, filozofii i prawa, ale że zaczną być tworzone – począwszy od Rzymu „spin-offy”, które zaangażują ogół społeczeństwa, systemy sądownictwa, edukacji, gospodarkę i organizacje pozarządowe we współpracę z Chinami i budowę „lepszego świata”.
Ten „lepszy świat” powstanie m.in. dzięki nowym zasadom edukacji do braterstwa (w 2017 r. Kongregacja ds. Edukacji Katolickiej wydała wytyczne dotyczące wychowania do humanizmu braterskiego). Zaznaczono, że należy budować „kulturę dialogu”, która nie oznacza zwykłej wymiany poglądów, poznanie wzajemne i złagodzenie efektu alienacji wynikającej ze spotkania różnych kultur. Ma ono „rozpalić autentyczny wewnętrzny dialog, etyczne ramy wymagań i postaw dla osiągania celów społecznych”. Dodano że dialog opiera się na wolności i równości, wszyscy muszą być gotowi do przewartościowania swojego systemu etycznego i dostosowania działań w celu budowy mostów oraz znalezienia odpowiedzi na wyzwania naszych czasów.
Uczestnicy warsztatów oceniali sytuację społeczną współczesnych Chin i Indii (cechy kulturowe, polityczne i gospodarcze; wpływ globalnej polityki i jej zgodność z międzynarodowymi zobowiązaniami).
Badali „nowe narracje globalne i ich interakcje z celami zrównoważonego rozwoju, aby zidentyfikować potencjalne obszary do rozwijania globalnej współpracy”.
Zastanawiali się nad rozwijaniem sieci organizacji, które będą promować osiągnięcia i rozwiązania chińskie oraz indyjskie na świecie, by ułatwić Chinom i Indiom „skuteczne kształtowanie polityki opartej na faktach, dzielenia się wiedzą, tworzenia synergii pomiędzy węzłami wiedzy i uzupełnienia istniejących strategii pogłębiania wiedzy”.
Wydarzenie finansowały m.in.: Centrum Badań Humanistycznych Uniwersytetu Duke Kunshan, Włoski Sojusz na rzecz Zrównoważonego Rozwoju, Global Foundation, Uniwersytet Tor Vergata w Rzymie, Sieć ONZ ds. Rozwiązań w zakresie zrównoważonego rozwoju itd.
Sesję otworzyli: kard. Peter Turkson, kanclerz PASS, prof. Helen Alford, prof. Jeffrey Sachs i Steve Howard.
W pierwszym dniu skupiono się na dwóch celach Agendy 2030: celu 1 i 2 dot. walki z ubóstwem i głodem oraz na celu 3 dobre zdrowie i samopoczucie, a także celu 4 dot. edukacji.
Podczas drugiego dnia warsztatów rozmawiano o celu 5 dot. równości płci, celu 6 dot. wody, celu 7 i 8 odnośnie energii i pracy oraz wzrostu gospodarczego oraz dalszych celów dot. przemysłu, inteligentnych miast i zrównoważonych społeczności, ograniczenia konsumpcji i produkcji, działań na rzecz klimatu itd. O doświadczeniach chińskich w tych kwestiach opowiadał m.in. prof. Cui Xiaojiao z Uniwersytetu w Pekinie.
Sporo czasu poświęcono sprawom pokoju i sprawiedliwości oraz silnym instytucjom (prof. Paolo Naso, prof. Yang Guorong i wielu innych).
Prof. Jeffrey Sachs i prof. Gloria Fiorani przedstawili projekt oświadczenia odnośnie Dialogu między cywilizacjami na rzecz dobra wspólnego.
Zwrócono w nim uwagę, że konieczne staje się wdrażanie „globalnego dobra wspólnego”, przede wszystkim „wspólnego domu ze wspólnym dobrobytem”, aby osiągać wspólne cele Agendy 2030.
Należy silnie współpracować z Chinami i Indiami, globalnymi graczami i wiodącymi potęgami naukowymi oraz technologicznymi. Współpraca ta winna opierać się na „uznaniu zmiany paradygmatu z dialogu kultur na kulturę rodzącą się w dialogu”.
Współpraca jest konieczna, ponieważ „świat pozostaje daleko w tyle, jeśli chodzi o realizację celów zrównoważonego rozwoju (SDGs) i Porozumienia paryskiego w sprawie zmian klimatycznych”.
Podkreślono, że zgromadzeni uczeni na warsztatach są „oddani wyzwaniu, jakim jest osiągnięcie celów zrównoważonego rozwoju, zgodnie z Agendą Narodów Zjednoczonych 2030, która formułuje niektóre kluczowe elementy zasady dobra wspólnego i jako taka zajmuje ważne miejsce w działalności Papieskiej Akademii Nauk Społecznych, Sieci Rozwiązań Zrównoważonego Rozwoju i Global Foundation”.
Odwołano się do encykliki papieża Franciszka Laudato si’. Zaznaczono, że „współpraca na rzecz lepszego świata zaczyna się od dialogu” i „potrzebujemy zmiany paradygmatu z dialogu kultur na kulturę rodzącą się w dialogu” – jak mawia papież Franciszek. Jednocześnie zacytowano współczesnego chińskiego filozofa Tu Weiminga, który wskazuje, że kultura dialogu musi zainicjować „autentyczny dialog w ramach etycznych wymagań i postaw na rzecz celów społecznych”. „Wymogami” tego dialogu są: wolność, braterstwo i równość, a także wspólne poszukiwanie prawdy.
Przypomniano, że pojęcie „dialogu braterskiego” wprowadzono po raz pierwszy do katolickiej nauki społecznej w Konstytucji Apostolskiej Soboru Watykańskiego II Gaudium et spes (§25), gdzie zdefiniowano pojęcie „braterstwa” oznaczającego szczególny rodzaj solidarności pomiędzy tymi, którzy pomimo oczywistych różnic i sposobów myślenia są dziećmi tego samego Boga, zarządzającymi tym samym światem i odpowiednio traktującymi siebie nawzajem.
Wskazano na etapy „braterskiego dialogu”. Najpierw trzeba rozpocząć wspólną pracę nad jakimś wspólnym celem. Następnie w drugim etapie zaczynamy rozpoznawać i doceniać szlachetność motywacji drugiej osoby, która przystąpiła do wspólnego praktycznego projektu z zupełnie innego punktu wyjścia niż nasz. Trzecim etapem „jest pozwolenie, aby stanowiska odmienne od naszego rodziły pytania dotyczące naszego własnego sposobu widzenia świata”.
Przypomniano, że w 2017 r. Kongregacja ds. Edukacji Katolickiej wydała wytyczne dotyczące wychowania do humanizmu braterskiego, będące prekursorem encykliki papieskiej o braterstwie ludzkim z 2020 r. Fratelli Tutti.
Dodano, że „pomimo różnic kulturowych wpływających na rozumienie niektórych słów, cele zrównoważonego rozwoju wskazują na wspólne globalne wyzwania, które wymagają współpracy wszystkich krajów i sprawiają, że poszukiwanie dialogu jest cenne i nieodwołalne. Jesteśmy wezwani do łączenia działań ze słowami i łączenia zasad etycznych (np. pokoju, sprawiedliwości, szacunku, demokracji) z wyborami społecznymi i obywatelskimi. Jak zauważył Papież Franciszek, potrzebujemy gramatyki dialogu, która będzie w stanie budować mosty i… znajdować odpowiedzi na wyzwania naszych czasów”.
Zauważono, że dzięki „braterskiemu dialogowi” w sprawie realizacji celów Agendy w końcu wyłoni się „nasza wspólna natura w połączeniu z naszym dziedzictwem wartości”.
Dlatego podczas warsztatów omówiono „nomenklaturę pojęciową, obejmującą: współczucie (dla wszystkich istot) dla celów zrównoważonego rozwoju 13 i 15; oszczędność (wiedza, kiedy przestać, kiedy wystarczy) dla celu 12; pokora (poznanie ograniczeń człowieka); szczęście jako 福 (fu), chińska wersja szczęścia ευδαιμονία (eudaimonia) i jej pięć wymiarów: długowieczność 寿 (shou), obfitość富 (fu), pokój 康宁 (kangning), cnota miłości 好德 (haode), troska o następne pokolenia考终名 (kaozhongming)”.
Zauważono, że chociaż grupa państw najbogatszych G20 powinna przejąć przewodnictwo w takim dialogu, to jednak w ostatnich dziesięcioleciach wzrosło znaczenie gospodarcze i polityczne Chin, i to one powinny być włączone w ten proces. Podobnie Indie. Oba kraje powinny aktywnie i konstruktywnie współpracować z resztą świata i reszta świata powinna nawiązać konstruktywną współpracę z nimi, by mógł postępować proces integracji globalnej.
Wskazano, że ta współpraca dla osiągnięcia wspólnego dobra, jakim jest realizacja celów zrównoważonego rozwoju wymaga: po pierwsze reorientacji gospodarek i przeprojektowania obecnego Systemu Rachunków Narodowych, by wyjść „poza Produkt Krajowy Brutto” i zbudować nowy system skupiający się na pomiarze dobrostanu obecnie i perspektywicznie w przyszłości. Mają pojawić się „nowe miary braterskiej i zrównoważonej gospodarki na rzecz wspólnego dobra”, stawiające dobro ludzkości i planety oraz koncepcję ekologii integralnej w centrum Agendy 2030.
Po drugie należy „promować nowe ustalenia w zakresie globalnego zarządzania w celu nadzorowania zrównoważonego rozwoju globalnych dóbr wspólnych w przypadku środowiska, klimatu, oceanów, różnorodności biologicznej, obiektów światowego dziedzictwa kulturowego, oraz w celu zapewnienia sprawiedliwej transformacji z korzyścią dla biednych”.
Chodzi o nowe oenzetowskie porozumienia i program reform zaproponowany przez Sekretarza Generalnego ONZ, który wzmacnia jego uprawnienia i toruje drogę do upowszechnienia bioekonomii oraz radykalnej rewolucji ekocentrycznej.
Uczestnicy warsztatów chcą jak najszerszego zaangażowania rządów, organizacji religijnych, pozarządowych, biznesu, nauczycieli, studentów i młodych ludzi na całym świecie dla realizacji tego globalnego projektu.
Źródła: pass.va, european-news-agency-de
AS
