Krótko przed Bożym Narodzeniem wiceprzewodniczący Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, abp Augustin Di Noia OP skierował list do przełożonego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, bpa Bernarda Fellaya, a za jego pośrednictwem do należących do niego duchownych, proponując drogi wyjścia z impasu. Informację taką zamieścił na łamach francuskiego dziennika „Le Figaro” watykanista Jean-Marie Guenois.
Przypomniał także, że od czerwca ubiegłego roku Stolica Apostolska oczekuje na odpowiedź na przedstawioną Bractwu „preambułę doktrynalną”. Zdaniem francuskiego watykanisty inspiratorem wystosowania listu, który nie ma charakteru publicznego, jest najprawdopodobniej sam Benedykt XVI, który miał go przeczytać i autoryzować. Mowa w nim, że Stolica Apostolska gorąco pragnie przezwyciężenia napięć. Abp Di Noia proponuje metodę podjęcia przerwanego dialogu. W liczącym osiem stron dokumencie poruszono trzy istotne punkty: aktualny stan relacji, ich duch oraz metodę podjęcia przerwanego dialogu.
Wesprzyj nas już teraz!
Mówiąc o aktualnym stanie relacji abp Di Noia określa je jako „otwarte” i „pełne nadziei”. List pisany był w listopadzie, a wysłany przed Bożym Narodzeniem. W kwestii II Soboru Watykańskiego zauważono, że wysiłki podejmowane przez Benedykta XVI od początku pontyfikatu nie doprowadziły do żadnych zmian i impas w tej dziedzinie trwa nadal. Podejmując problem ducha relacji, abp Di Noia widzi potrzebę ich przekształcenia, unikając „pychy, gniewu, niecierpliwości”. Brak zgody co do punktów fundamentalnych nie powinien wykluczać omawiania dyskutowanych kwestii w „duchu otwartości”.
Ostatnia część listu proponuje dwie linie wyjścia z obecnego impasu, gdyż jak zaznaczono, Bractwo Kapłańskie św. Piusa X nie ma przyszłości w „autonomii”. Po pierwsze uznanie charyzmatu abp Marcela Lefebvre’a i utworzonego przezeń dzieła – to znaczy „formacji kapłańskiej”, a nie „retoryki szorstkiej i antyproduktywnej” czy też „udzielanie sobie misji sądzenia i poprawiania teologii”, lub „publicznego korygowania innych w Kościele”. Druga natomiast linia – zupełnie nowa, odwołuje się do Instrukcji Kongregacji Nauki Wiary o powołaniu teologa w Kościele Donum Veritatis z 1990 r. Wskazywała ona, że w Kościele katolickim mogą istnieć różnice zdań, i że pluralizm teologiczny jest uzasadniony o tyle, o ile nie narusza jedności wiary rozumianej w sensie obiektywnym. Może on pobudzać Magisterium Kościoła do lepszego formułowania swego nauczania. Nie może być natomiast mowy o „magisterium paralelnym”.
KAI
mat
