Św. Jan Grande zrezygnował z dostatniego życia, aby w zakonnym ubóstwie służyć chorym i biednym. Był prekursorem posługi hospicyjnej. Przy tym, cały czas był zanurzony w modlitwie. Dlatego Bóg czynił przez niego cuda.
1.Zdjął piękne szaty i ubrał się we włosiennicę
Jan Grande choć mógł dobrze zarabiać jako dziedzic rodzinnego biznesu, zajmującego się sprzedażą sukna. Nie cieszyło go to. Dlatego przez rok prowadził życie pustelnicze, aby odkryć swoje prawdziwe powołanie. Wiele się przez ten rok modlił i pościł. W końcu rozeznał, że Bóg powołuje go do służby chorym i biednym. Chcąc ćwiczyć się w pokorze, przedstawiał się wszystkim jako Jan Duży Grzesznik i chodził w zgrzebnej włosiennicy. Jego nazwisko brzmiało Grande (z hiszpańskiego – duży) wystarczyło więc dodać tylko grzesznik i gotowe.
Wesprzyj nas już teraz!
2.Założyciel pierwszego hospicjum
Jan swoją służbę bliźnim rozpoczął od założenia domu opieki dla nieuleczalnie chorych pod wezwaniem Matki Bożej. Można by powiedzieć, że stał się przez to założycielem pierwszego hospicjum. Aby lepiej posługiwać chorym duchowo, w roku 1574 Jan Grande wstąpił do Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego (Bonifratrzy) i przyjął obowiązujące w nim zasady i reguły. Jan często na własnych plecach przynosił chorych do szpitali. Wraz z lekarzem i pielęgniarzem odwiedzał wszystkich pacjentów, dowiadując się o stan zdrowia każdego z nich. Przed południem Jan wspólnie z braćmi kwestował. Po nakarmieniu chorych udawali się rozdawać biednym jałmużnę u bram miasta. Oprócz opieki nad chorymi i pozyskiwania jałmużny przyszły Święty kontrolował finanse szpitala, występował w jego imieniu w urzędach, pilnował dostaw wody, opału, doglądał kuchni i pralni. Przy tylu obowiązkach nieraz brakowało czasu na sen.
3.Reformator szpitalnictwa
Najwyraźniej ofiarna pomoc chorym, którą niósł Jan Grande, została doceniona przez władze Kościoła, gdyż właśnie jemu biskup Sewilli powierzył misję reformy szpitalnictwa. Jan Grande przeprowadził ją bardzo dobrze, tak że szpitale mogły przyjmować większą liczbę chorych, którzy byli tam lepiej zaopiekowani. Jan sam był przełożonym szpitalnej wspólnoty zakonnej i mistrzem nowicjatu. Oddany bez reszty dziełu miłosierdzia prowadził życie skrajnie ubogie, swój czas poświęcając kontemplacji i modlitwie. Szczególną czcią otaczał Matkę Najświętszą i Eucharystię.
4.Cudotwórca
Już za życia św. Jan Grande zasłynął z wyjednywania cudów. Po całej Hiszpanii odbiła się echem historia chłopca, który wpadł pod koła wozu i uległ paraliżowi. Lekarze byli bezradni. Chłopcu postanowił pomóc Jan Grande. Wiedział, że jedynym skutecznym lekarzem, w tej sytuacji, jest tylko Bóg. Bonifratra wybrał do Niego najkrótszą drogę, czyli wstawiennictwo Matki Bożej. Załadował chłopka na swojego osiołka i zawiózł go do kościoła pw. Matki Bożej Łaskawej. W świątyni obaj bardzo żarliwie się modlili. Nagle sparaliżowany młodzieniec stanął na równe nogi. Radość z cudu była tak wielka, że chłopak zaczął tańczyć jak niegdyś król Dawid. O cudzie, przed specjalną kościelna komisją zaświadczył sam uzdrowiony młodzian oraz burmistrz miasteczka, w którym znajduje się kościół.
Spektakularnym cudem, wyproszonym u Boga przez Jana Grande, było również rozmnożenie chleba i mięsa. Stało się to, kiedy u bram zakonu kłębił się tłum głodnych ludzi. W spiżarni zakonnego szpitala był tylko kawałek chleba i pół kilo mięsa. Jan postanowił jednak, że podzieli się z głodnymi, tymi ostatkami. Kazał braciom dać je głodnym. Ci, kiedy weszli do spiżarni, oniemieli ze zdumienia, bowiem pułki uginały się tam pod ciężarem wielu kilogramów mięsa i chleba. Ci, którzy byli głodni, odeszli syci, a jedzenia zostało jeszcze dla pacjentów szpitala.
5.Żył i umarł z chorymi
Jan Grande zmarł 3 czerwca 1600 roku podczas epidemii dżumy, niosąc pomoc zarażonym. Jego proces beatyfikacyjny, choć rozpoczął się w roku 1629, zakończono dopiero w roku 1853. Ceremonii beatyfikacji przewodniczył papież Pius IX. W dokumentach do procesu beatyfikacyjnego napisano, że złożył Bogu własne życie jako ofiarę przebłagalną za ustanie epidemii. Dekret beatyfikacyjny zaaprobował tę ofiarę Jana oraz jego heroiczne cnoty, przytaczając słowa z Biblii: „Nikt nie ma większej miłości niż ten, kto życie oddaje za tych, których miłuje”.
6.Dzięki uzdrowieniu w Polsce, Jan Grande został ogłoszony świętym
Cud, który był potrzebny, aby Kościół mógł ogłosić Jana Grande świętym, dokonał się w naszym kraju, dokładnie w szpitalu Bonifratrów w Krakowie. Miało to miejsce 24 grudnia 1932 roku. Nieuleczalnie chora siostra zakonna Maria (Regina Hoeflich), felicjanka, modląc się przed wizerunkiem bł. Jana Grandego, odzyskała zdrowie. Kongregacja ds. Świętych rozpatrzyła sprawę kanonizacji, a papież Jan Paweł II dekretem z 23 grudnia 1993 roku potwierdził zasadność wszczęcia procesu. Zaliczenie Jana Grandego w poczet świętych odbyło się 2 czerwca 1996 roku w Rzymie.
Adam Białous
Zobacz film PCh24TV
