Św. Dominik z Silos pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Jako młody chłopiec zajmował się pasieniem stad owiec należących do rodziny. Dość wcześnie wstąpił do benedyktynów. Po otrzymaniu święceń kapłańskich opuścił klasztor, by zamieszkać na pustkowiu w górach Sierra de Cameros. Ok. 1030 r. powrócił do życia cenobitycznego, osiedlając się w klasztorze San Millan de la Cogolla w Logroño. Po kilku latach został przeorem klasztoru. Niestety konflikt, w który popadł z królem Nawarry Garcią III, zmusił go do opuszczenia kraju. Przeniósł się wtedy do Kastylli. Tamtejszy władca Ferdynand I powierzył mu opactwo św. Sebastiana w Silos.
Św. Dominik postanowił zreformować życie wspólnoty zgodnie ze wzorami zaczerpniętymi z Cluny. Zaczął prozaicznie od naprawienia walących się zabudowań i rozbudowania zaplecza gospodarczego klasztoru, dając przy okazji zajęcie wielu ubogim. Wkrótce urządził wielkie skryptorium dla przepisywania ksiąg. Dzięki wysiłkom opata klasztor stał się centrum reformy oraz kultury promieniującym na całą Hiszpanię.
Święty odszedł do Pana 20 grudnia 1072 r. Wkrótce przy jego grobie zaczęły się dziać cuda. Już w 1076 r. miejscowy biskup zarządził przeniesienie szczątków świętego opata do kościoła. Kult św. Dominika z Silos został zatwierdzony przez Kościół w 1720 r., a 28 lat później jego imię wpisano do Martyrologium Rzymskiego.
Według tradycji do św. Dominika z Silos zanosiła modły bł. Joanna z Azy, prosząc, by wyprosił jej u Boga syna. Wdzięczna za otrzymaną łaskę nadała noworodkowi imię Dominik. Dziecko zasłynęło potem jako św. Dominik Guzman, założyciel Zakonu Kaznodziejskiego .
Kościół wspomina św. Dominika z Silos 20 grudnia.
AK
