22 maja 2021 roku Ojciec Święty Franciszek przyjął na audiencji Jego Eminencję Kardynała Marcello Semeraro, Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Podczas audiencji Papież upoważnił tę samą Kongregację do promulgowania jednego dekretu o męczeństwie oraz pięciu o heroiczności cnót – poinformowało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej. Jeden z nich dotyczy polskiego pasjonisty, Bernarda (Zygmunta) Kryszkiewicza (1915-1945).
Zygmunt Kryszkiewicz urodził się 2 maja 1915 w Mławie w Mławie na Mazowszu w wielodzietnej rodzinie Tadeusza i Apolonii z domu Gołębiewskiej (miał trzy siostry Stefanię, Helenę i Marię oraz trzech braci Hilarego, Jerzego i Jana). Po sześciu dniach od urodzenia (8 maja 1915) został ochrzczony. Podczas I wojny światowej jego ojciec, który prowadził w Mławie warsztaty mechaniczne został zesłany w październiku 1914 na Syberię, powróciwszy do Polski w 1921. Samotna matka w okresie zesłania męża oddała małego Zygmunta jego babci do Lubawy na Pomorzu, gdzie później pobierał naukę m.in. u sióstr szarytek. W 1922 powrócił do Mławy, gdzie pobierał dalszą naukę w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego. Był wychowywany głównie przez pobożną matkę, która zaszczepiła w nim atmosferę religijności. Z powodu braku pilności w nauce trzecią klasę musiał powtarzać, co skłoniło jego matkę do przeniesienia go w 1928 do ośmioklasowej Szkoły Apostolskiej św. Gabriela Ojców Pasjonistów w Przasnyszu. W szkole zakonnej czynił znaczne postępy w nauce, zaczynał przewyższać pod tym względem innych kolegów, uczył się obcych języków, stając się pilnym uczniem. Pod wpływem zakonnej dyscypliny pogłębiła się jego religijność, wzrosło zamiłowanie do modlitwy i miłość do Matki Bożej, czego owocem było powołanie kapłańskie i zakonne . W wieku dziewiętnastu lat, złożył śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne, które kontynuował w Rzymie. Tam też (przed ich ukończeniem) otrzymał święcenia kapłańskie 4 lipca 1938 r.
Wrócił do Polsk w grudniu 1938 roku, a w lutym 1939 r. objął swoją pierwszą placówkę duszpasterską w Rawie Mazowieckiej. Kilka miesięcy później został przeniesiony do Przasnysza. Po wybuchu drugiej wojny światowej, po ewakuacji klasztoru w Przasnyszu wrócił do Rawy Mazowieckiej. Był to czas nasilenia niemieckich łapanek i wywozów na przymusowe roboty do Niemiec, czas aresztowań i rozstrzeliwań; ludzie garnęli się do młodego, gorliwego kapłana szukając w nim ostoi na przetrwanie tragicznych chwil.
W kwietniu 1940 dotarł do klasztoru w Rawie Mazowieckiej i w tym miejscu pozostał już przez całą II wojnę światową, podlegając przełożonemu o. Stanisławowi Michalczykowi CP, pełniącemu obowiązki wiceprowincjała. Okres rawski okazał się bardzo ważnym w jego wzroście w świętości i heroiczności cnót. Wyjeżdżał na rekolekcje i kazania okazjonalne do innych parafii, opiekował się wysiedlonym księdzem z Wielkopolski oraz był jednocześnie kierownikiem duchowym i spowiednikiem. Zajmował się także pracą pisarską, opracowując m.in. Dialogi z Ukrzyżowanym, Pedagogikum czy Rozważania o Męce Pańskiej na każdy dzień tygodnia[3]. 16 stycznia 1945, w dramatycznych okolicznościach, doszło do bombardowania miasta przez Armię Czerwoną. Ocalony od zniszczenia klasztor zamieniono na szpital dla rannych, gdzie posługiwał chorym.
Po zakończeniu działań wojennych został skierowany jako nowy przełożony do zniszczonego częściowo klasztoru w Przasnyszu. Zajął się tam odbudową kościoła oraz klasztoru. Początkowo, w marcu 1945 zamieszkał u osoby świeckiej, a potem u sióstr Klarysek-Kapucynek, u których odprawiał msze święte, wygłaszał nauki duchowe, a następnie w święto Zmartwychwstania powrócił do Pasjonistów, gdzie zajął się administracją terenu, odnową budynków, kompletowaniem wyposażenia oraz gromadzeniem bielizny kościelnej i klasztornej. W czerwcu wyjechał na parę dni do rodzinnej Mławy. Powróciwszy z niej okazało się że jest chory na tyfus. Pod opieką siostry szarytki leczył się parę dni w klasztorze, a następnie został przewieziony do szpitala. Wiceprowincjał o. Juliusz Dzidowski CP udzielił mu namaszczenia chorych. Zmarł w godzinach porannych 7 lipca 1945, po czym odbył się uroczysty pogrzeb, a jego trumnę ze szczątkami, obłożoną białymi liliami pochowano w podziemiach kościoła Pasjonistów w Przasnyszu. Obecnie grobowiec o. Bernarda znajduje się w kruchcie tego kościoła.
Do beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego konieczny będzie także dekret o cudzie za jego wstawiennictwem.
Źródło: KAI
