Wierni przywiązani do tradycyjnej liturgii rozpoczynają dziś Suche Dni Wielkiego Postu. Są to trzy dni modlitwy i wstrzemięźliwości obchodzone na początku każdej pory roku. Dawniej to właśnie w soboty Suchych Dni udzielano Święceń Kapłańskich.
Suche Dni to trzy dni (środa, piątek i sobota), które Kościół przeznacza w sposób szczególny na modlitwę i praktyki pokutne na początku każdej pory roku. Dziękujemy w nich za dotychczasową pomyślność i prosimy o Boże błogosławieństwo w nadchodzącym kwartale.
Zgodnie z tradycyjną dyscypliną, w Suche Dni należy zachować post zarówno ilościowy (maksymalnie trzy posiłki, w tym tylko jeden do syta) i jakościowy (abstynencja od pokarmów mięsnych) oraz poświęcić więcej czasu na modlitwę. Zasady z 1962 roku zezwalają jednak na jeden posiłek mięsny w środę i sobotę Suchych Dni.
Wesprzyj nas już teraz!
Jakkolwiek obowiązek postu ścisłego i abstynencji został zniesiony w 1966 r., wierni są nadal zachęcani do zachowania tej pięknej praktyki. Niestety reforma liturgiczna z 1969 r. pozostawiła decyzję o obchodzeniu Suchych Dni konferencjom episkopatu poszczególnych krajów, z których niewiele zachowało ten zwyczaj.
Post i modlitwa mają nam pomóc uśmierzać nasze pożądliwości i zwracać się ku Bogu. Sama Ewangelia zawiera zachętę do takich praktyk. Apostołowie zapytali bowiem Jezusa czemu nie mogli wyrzucić konkretnego rodzaju złego ducha. Chrystus im wtedy odpowiedział: „Ten rodzaj żadnym sposobem wyjść nie może, jak tylko przez modlitwę i post” (Mk 9,28, Ewangelia na Środę Suchych Dni Wrześniowych).
Choć nie ma pewności, kiedy dokładnie zaczęto obchodzić Suche Dni wiadomo, że mają one prastary rodowód. W Rzymie zachowywano je już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Święty papież Leon Wielki (V w.) głosił w swoich kazaniach, że Suche Dni były ustanowione jeszcze przez samych Apostołów. Liber Pontificalis natomiast przypisuje zapoczątkowanie Suchych Dni papieżowi św. Kalikstowi (218-225). Najprawdopodobniej jednak zostały one ustanowione przez papieża Syrycjusza (384-399).
Suche Dni były chrześcijańską odpowiedzią na pogańskie celebracje obchodzone w tym czasie w Rzymie. Poganie trzy razy do roku świętowali dni modlitwy i ofiar zanoszonych do bożków, dziękując za właśnie zakończoną porę roku i prosząc o pomyślność w nadchodzącej. Pierwsze takie uroczystości miały miejsce przed przesileniem zimowym, kiedy Rzymianie prosili o pomyślny zasiew. W pozostałych celebracjach – czerwcowych i wrześniowych – błagali swoich bożków o błogosławieństwo dla zbiorów – odpowiednio: zbóż i wina.
Gdy chrześcijaństwo stało się oficjalną religią Imperium Rzymskiego, Kościół wziął to, co było dobre w pogańskim pierwowzorze Suchych Dni – modlitwę i umartwienie – i uświęcił je kierując je ku prawdziwemu Bogu. Potem dodano również czwarte Suche Dni – właśnie wielkopostne – aby w ten sposób rozpoczynać już każdą porę roku i aby nawiązać do czterech okresów pokutnych wspomnianych w Księdze Zachariasza (Zach 8,19). W podobnym czasie ustalono, aby były to trzy dni pokuty: środa, piątek i sobota, w które historycznie poza niedzielą najwcześniej sprawowano Ofiarę Mszy św. Celebracja Suchych Dni kończyła się nocnym czuwaniem z soboty na niedzielę i Mszą św. o świcie.
Z czasów papieża Gelazjusza I pochodzi zwyczaj udzielania święceń kapłańskich – nie tylko stopnia Prezbiteratu, ale i wszystkich poprzedzających – w sobotę Suchych Dni. Tradycyjnie było siedem stopni święceń, stąd też siedem czytań mszalnych w ten dzień. Już Dzieje Apostolskie nakazują, aby święcenia było poprzedzone postem i modlitwą (Dz 13,3), zatem nie tylko sami kandydaci, ale i cały Kościół ofiarował modlitwę i post Suchych Dni w intencji nowych kapłanów.
Według mszału z 1962 r., Suche Dni są obchodzone w trzecim tygodniu Adwentu, w pierwszym tygodniu Wielkiego Postu, w oktawie Zesłania Ducha św. oraz w trzecim tygodniu września.
Źródło: fssp.com, catholic365.com
AF
