W Kościele katolickim w Niemczech będzie udzielać się oficjalnych błogosławieństw parom homoseksualnym. Będą goście, śpiew, muzyka i skrupulatnie przygotowana uroczystość. To rodzaj jednopłciowego „ślubu” – choć oficjalnie nim nie jest.
Chodzi o błogosławieństwa dla rozwodników w powtórnych związkach, homoseksualistów czy osób, które żyją bez ślubu, bo ślubu zawrzeć nie mogą – albo nie chcą.
Takich błogosławieństw domagała się niemiecka Droga Synodalna – bezprecedensowy proces decyzyjny z udziałem biskupów i świeckich.
Wesprzyj nas już teraz!
W grudniu 2023 roku Stolica Apostolska ogłosiła deklarację „Fiducia supplicans”, która dała zielone światło błogosławieniu par rozwodników i tej samej płci. Niemcy poszli za ciosem i opracowali własne szczegółowe wytyczne.
„Fiducia supplicans” zakłada, że księża będą udzielać błogosławieństw parom rozwodników albo parom homoseksualistów, jednak bez uznawania ich związku za moralnie akceptowalny.
Błogosławieństwa mają mieć ponadto charakter pozaliturgiczny. Nie należy udzielać ich w kościele, tak, by nie powstawało wrażenie, że chodzi o jakiś sakrament podobny do sakramentu małżeństwa.
Jednak w zgodzie z pryncypiami globalnego Procesu Synodalnego, który zwołał papież Franciszek, w Kościele panuje dość duża różnorodność w konkretnym aplikowaniu dokumentów watykańskich. Papież Franciszek wielokrotnie podkreślał, że w Kościele nie ma miejsca na monolityczną doktrynę, a Kościoły lokalne mają prawo do tego, by zależnie od swojego kontekstu kulturowego kształtować dokładną aplikację danej zasady czy normy. Niemcy postanowili tak zrobić również w przypadku błogosławienia par tej samej płci.
4 kwietnia przedstawiciele Konferencji Episkopatu Niemiec oraz Centralnego Komitetu Niemieckich Katolików ogłosili wytyczne pt. „Błogosławieństwo daje siłę miłości. Błogosławieństwa dla par, które się kochają”. Dokument określa warunki dla udzielania błogosławieństw parom odmiennej albo tej samej płci.
9 lipca obowiązywanie tego dokumentu potwierdził na terenie swojej diecezji sam przewodniczący Konferencji Episkopatu Niemiec, bp Georg Bätzing z Limburga. Zalecił ponadto innym biskupom wdrażanie wytycznych w życie.
Co zawierają niemieckie wytyczne?
– pary proszące o błogosławieństwo nie muszą spełniać żadnych warunków wstępnych poza zaufaniem w to, że Bóg je wspiera;
– jeżeli jakiś duszpasterz (ksiądz albo świecki, mężczyzna lub kobieta) nie chce udzielać błogosławieństwa, powinien skierować proszącą o to parę do odpowiedniej poradni, np. dla osób LGBT;
– należy przeprowadzać specjalne szkolenia dla duszpasterzy;
– nie przewiduje się stałych, konkretnych liturgicznych ceremonii ani modlitw na okazję błogosławieństwa;
– należy zadbać o to, by udzielanie błogosławieństwa parze żyjącej bez ślubu lub parze LGBT nie przypominało ślubu;
– wszyscy, którzy uczestniczą w akcie błogosławieństwa, powinni zaangażować się w obrzęd, modląc się i śpiewając wspólnie;
– spontaniczność błogosławieństwa [nakazuje je Fiducia supplicans – P. Ch.] musi łączyć się z solidnym przygotowaniem ceremonii;
– konkretny sposób udzielenia błogosławieństwa, wybór miejsca oraz cała towarzysząca mu estetyka, w tym muzyka i śpiew, mają odzwierciedlać poszanowanie dla ludzi, którzy proszą o błogosławieństwo;
– należy cytować Pismo Święte podczas błogosławieństwa;
– błogosławieństwu powinna towarzyszyć pochwała Pana Boga.
W dokumencie mówi się wprost o tym, że pary – w tym pary homoseksualne – realizują swoją seksualność. Jest to traktowanie jako rzecz normalna i właściwa. Nie ma tu wezwania ani do nawrócenia, ani do wstrzemięźliwości.
Zgodnie z wytycznymi w Niemczech będzie się zatem organizować skrupulatnie przygotowane i uroczyste błogosławieństwa par tej samej płci, które zakładają pełne poparcie dla ich związku, w tym dla łączącej te osoby relacji seksualnej.
Nie będzie to wprawdzie odbywać się dokładnie tak samo jak udzielenie sakramentu małżeństwa, ale będzie do tego de facto podobne: goście, modlitwy, śpiew, podniosła atmosfera.
Wcześniej analogiczne rozwiązania wprowadził już Kościół katolicki w Belgii, jeszcze zanim Watykan opublikował „Fiducia supplicans”. Franciszek rozmawiał o tym z biskupami z Belgii. Według świadectwa jednego z nich, Johana Bonny’ego z Antwerpii, papież nie miał zastrzeżeń do rozwiązań, które wprowadzili. Wprawdzie „Fiducia supplicans” inaczej określiła przebieg całej ceremonii i zabroniła ściśle liturgicznych błogosławieństw – a takie wprowadzili u siebie Belgowie – to biskupi nie odwołali poprzednich wytycznych. Jak widać, teraz w tym samym kierunku idą Niemcy, łącząc „Fiducia supplicans” z własną większą „otwartością” na LGBT.
W tym momencie w dwóch krajach świata w Kościele katolickim udziela się uroczystych błogosławieństw parom homoseksualnym. Błogosławieństw udziela się również w innych miejscach, jakkolwiek nie w tak systemowy sposób, jak w Belgii i Niemczech.
Paweł Chmielewski
