Czy Kościół katolicki podąża drogą anglikanizmu? To pytanie szczególnie dramatyczne, odkąd w Canterbury w roli arcybiskupa zasiada pani Sarah Mullally, a większa część anglikanów na świecie zerwała z liberalnym Londynem. Stawia je znany hiszpański bloger i filozof, Caminante Wanderer.
Nominacja dla Sarah Mullaly jako nowego arcybiskupa Canterbury i stąd kierownika tzw. Kościoła Anglii to z jednej strony dobra wiadomość dla katolików, uważa Caminante Wanderer.
Niewątpliwie dojdzie teraz do wielu konwersji anglikanów na katolicyzm – część jeszcze wierzących członków tej wspólnoty dojdzie do wniosku, że tak duże odejście od tradycji jest nieakceptowalne i będzie szukać ucieczki w Kościele katolickim.
Wesprzyj nas już teraz!
Według publicysty na tym jednak plusy się kończą. Sam Kościół katolicki, podkreśla, od dziesięcioleci podąża anglikańską ścieżką. Czy to oznacza, że nominacja Sarah Mullally na „głowę” tzw. Kościoła Anglii niejako zapowiada kobietę na tronie św. Piotra? Nawet jeżeli wydaje się to przesadą, trzeba sięgnąć do historii – a ta pokazuje jednoznacznie, że katolicyzm do pewnego stopnia naśladuje anglikanizm.
Autor przywołał szereg przypadków wielkich skandali z wieku XIX i początku wieku XX, które wstrząsały wspólnotą anglikańską. Chodzi przede wszystkim o zaangażowanie tzw. ekumeniczne anglikanów – wówczas przez większość oceniane jako niegodziwość i zdrada anglikanizmu; ale także o kwestie moralne, zwłaszcza antykoncepcję.
Według Caminante Wanderera nie sposób zaprzeczyć, że wiele działań czy oświadczeń anglikanów, które wówczas wywoływały tak poważne kontrowersje, dziś „mogłoby stać się udziałem katolickich księży lub biskupów i zyskałoby poparcie hierarchii watykańskiej”. Wskazał na przykład kardynała Jean-Claude Hollericha, który broni homoseksualnej „miłości” o wiele bardziej płomiennie, niż wiele lat temu bronił antykoncepcji anglikański „biskup” Ernest Barnes, wywołując tym szok współwyznawców.
W wielu seminariach duchownych i na licznych uczelniach katolickich głosi się też dziś modernistyczne herezje, jak na przykład tylko symboliczne zmartwychwstanie Chrystusa albo też brak dziewictwa Matki Bożej. W Niemczech dopuszcza się do Komunii świętej protestantów, a fraternizacja z protestantami, żydami i buddystami jest na całym świecie czymś zupełnie powszechnym.
Innymi słowy, to, co kiedyś wywoływało szok u wielu wierzących anglikanów, a dla katolików było czystą aberracją, dziś stało się nieledwie normą w Kościele katolickim. „Kościół katolicki jest najwyraźniej w tym samym miejscu, w którym sto lat temu był Kościół anglikański” – napisał Caminante Wanderer.
«Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?» (Łk 18, 8) – zakończył autor cytatem z Ewangelii.
Źródło: elwanderer.com
Pach
