Dziewięciu polskich salezjanów, którzy zginęli w obozach koncentracyjnych Auschwitz i Dachau, oraz dwóch kapłanów diecezjalnych zamordowanych z nienawiści do wiary podczas komunistycznego reżimu w Czechosłowacji zostanie wyniesionych na ołtarze. Ogłoszono także dekrety dotyczące czterech nowych Czcigodnych Sług Bożych: hiszpańskiej zakonnicy cysterskiej, hiszpańskiego dominikanina, kapłana z Sardynii i karmelity z Ligurii.
Kościół katolicki będzie miał jedenastu nowych błogosławionych. Podczas audiencji udzielonej 24 października kardynałowi Marcello Semeraro – prefektowi Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych – papież Leon XIV wyraził zgodę na promulgację dekretów dotyczących męczeństwa dziewięciu polskich salezjanów, zamordowanych w latach 1941–1942 z nienawiści do wiary w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz i Dachau, oraz dwóch kapłanów diecezjalnych z byłej Czechosłowacji, zabitych w latach 1951–1952 w ramach prześladowań Kościoła katolickiego przez reżim komunistyczny po II wojnie światowej.
Promulgowano również dekrety uznające heroiczność cnót czterech Sług Bożych, którzy stają się Czcigodnymi: Maria Evangelista Quintero Malfaz, zakonnica cysterska; Angelo Angioni, kapłan diecezjalny, założyciel Instytutu Misyjnego Niepokalanego Serca Maryi; José Merino Andrés, dominikanin; oraz Gioacchino della Regina della Pace, karmelita bosy.
Wesprzyj nas już teraz!
Męczennicy w niemieckich obozach koncentracyjnych
Salezjanie Jan Świerc, Ignacy Antonowicz, Ignacy Dobiasz, Karol Golda, Franciszek Harazim, Ludwik Mroczek, Włodzimierz Szembek, Kazimierz Wojciechowski i Franciszek Miśka, zaangażowani w działalność duszpasterską i edukacyjną, padli ofiarą nazistowskich prześladowań po zajęciu Polski przez Niemców 1 września 1939 roku. W ramach tych represji Kościół katolicki był szczególnie atakowany, a duchowni aresztowani wyłącznie za pełnienie swojej posługi.
Niezaangażowani w ówczesne konflikty polityczne, zostali aresztowani wyłącznie z powodu bycia księżmi katolickimi. Ich los odzwierciedla szczególną wrogość okazywaną polskiemu duchowieństwu, prześladowanemu i poniżanemu. W obozach koncentracyjnych duchowni nieśli duchowe wsparcie współwięźniom, a mimo upokorzeń i tortur nie przestawali wyrażać swojej wiary.
Znieważani i wyśmiewani z powodu swego kapłaństwa, byli torturowani i zabijani lub umierali wskutek nieludzkich warunków obozowych. Świadomi, że ich posługa duszpasterska była postrzegana jako forma oporu wobec reżimu przez nazistów niemieckich, kontynuowali apostolską pracę, pozostając wierni powołaniu i przyjmując z pokorą ryzyko aresztowania, deportacji i śmierci.
Męczennicy komunistycznego reżimu w Czechosłowacji
Kapłani diecezji Brna, Jan Bula i Václav Drbola, zostali zamordowani w Jihlavie z nienawiści do wiary. Obaj, z powodu swojego gorliwego zaangażowania duszpasterskiego, uważani byli za niebezpiecznych przez komunistyczny reżim, który objął władzę w ówczesnej Czechosłowacji w 1948 roku i rozpoczął otwarte prześladowania Kościoła.
Jan Bula, aresztowany 30 kwietnia 1951 roku w wyniku spisku tajnej policji państwowej, został oskarżony o inspirowanie zamachu, podczas którego 2 lipca 1951 roku w Babicach zginęło kilku funkcjonariuszy komunistycznych. Procesowany i skazany na śmierć, został powieszony 20 maja 1952 roku w więzieniu w Jihlavie.
Václav Drbola, aresztowany podstępem 17 czerwca 1951 roku, również oskarżony o udział w zamachu w Babicach, przebywając w tym samym więzieniu, został skazany na śmierć i stracony 3 sierpnia 1951 roku. Oszukani i uwięzieni w pułapce przygotowanej przez fałszywych świadków, obaj kapłani doznali przemocy i tortur oraz zostali przymuszeni do podpisania fałszywych zeznań, co równało się przyznaniu się do winy.
W wyniku tych pokazowych procesów zostali skazani na śmierć. Świadomi niebezpieczeństw w dramatycznym kontekście wrogości wobec Kościoła, mimo surowości więzienia i doznanych tortur, przyjęli swój los z wiarą i ufnością w wolę Bożą, co potwierdzają listy napisane przed egzekucją oraz świadectwo kapłana, który spowiadał Jana Bulę.
Czterech nowych Czcigodnych Sług Bożych
Z ogłoszonych dziś dekretów wynika, że czterema nowymi Czcigodnymi Sługami Bożymi zostają:
Maria Evangelista Quintero Malfaz – hiszpańska zakonnica cysterska, żyjąca na przełomie XVI i XVII wieku. Urodziła się 6 stycznia 1591 roku w Cigales w rodzinie głęboko wierzącej. Osierocona w dzieciństwie, odpowiedziała na powołanie zakonne i wstąpiła do klasztoru cysterskiego św. Anny w Valladolid. Wzorowo wypełniała powierzone jej obowiązki i doświadczała mistycznych przeżyć, które spisywała pod kierunkiem spowiedników, Gaspara de la Figuery i Francisco de Vivara. W 1632 roku, po założeniu nowego klasztoru cysterskiego w Casarrubios del Monte w prowincji Toledo, została tam wysłana i 27 listopada 1634 roku objęła urząd przeoryszy, wspierając życie modlitwy i kontemplacji. Nadal doświadczała zjawisk mistycznych, pozostawiających widoczne ślady, a od 1648 roku jej zdrowie zaczęło podupadać. Zmarła 27 listopada tego samego roku. Została pochowana w kapitularzu klasztoru, a pięć lat później, podczas ekshumacji, jej szczątki odnaleziono nietknięte, co wzmocniło sławę jej świętości. Centralnym punktem jej życia duchowego był nieustanny dialog z Bogiem, ofiarowanie siebie z Chrystusem dla nawrócenia grzeszników, praktykowanie cnót teologalnych z ufnością w Pana oraz cierpliwe znoszenie trudności i słabości fizycznej, a także wykonywanie woli Bożej w każdej okoliczności z pokorą i miłością do Boga.
Angelo Angioni – kapłan diecezjalny, urodzony 14 stycznia 1915 roku w Bortigali na Sardynii w licznej rodzinie. Wychowany w atmosferze głębokiej wiary, po studiach w seminarium przyjął święcenia 31 lipca 1938 roku. Przez dziesięć lat pełnił posługę wikariusza, a następnie proboszcza. W 1948 roku został mianowany rektorem seminarium diecezjalnego w Ozieri i zaangażował się w utworzenie diecezjalnej wspólnoty kapłanów oblackich, poświęconych misjom ludowym i zagranicznym na wzór bł. Paola Manna. Jako kapłan fidei donum trafił do Rio Preto, gdzie realizował swoje ideały misyjne, angażując się w działalność duszpasterską, edukacyjną i społeczną, zakładając szkołę parafialną i Instytut Misyjny Niepokalanego Serca Maryi. Dzięki jego inicjatywie powstały kościoły, kaplice, domy rekolekcyjne, ośrodki dla seniorów i przestrzenie parafialne. Angioni prowadził także działalność wydawniczą, przygotowując broszury informacyjne przez drukarnię Instytutu. Jednym z ostatnich jego dzieł apostolskich było powołanie Instytutu Nauk Religijnych. Intensywna działalność duszpasterska została ograniczona przez dwa udary w 2000 i 2004 roku, które pozostawiły go ciężko osłabionego. Zmarł 15 września 2008 roku, pozostawiając świadectwo miłości do Pana i oddania duszpasterskiego, żyjąc ubóstwem ewangelicznym i posiadając tylko niezbędne środki.
José Merino Andrés – kapłan dominikański z Hiszpanii. Powołanie rozwijał w parafii i w Akcji Katolickiej. Urodził się 23 kwietnia 1905 roku w Madrycie, a 22 lipca 1933 roku wstąpił do klasztoru dominikanów w San Esteban w Salamance. Po sześciu latach przyjął święcenia kapłańskie i został skierowany do klasztoru w La Felguera w Asturii, a następnie do klasztoru Nuestra Señora de Atocha w Madrycie. Intensywnie zaangażowany w głoszenie Słowa Bożego i sprawowanie sakramentów, w 1949 roku został wysłany do Meksyku, gdzie poświęcił się misjom ludowym. Po powrocie do Hiszpanii objął stanowisko mistrza nowicjuszy w Palencji, gdzie w latach 1950–1966 formował ponad 700 młodych. Pomimo pogarszającego się stanu zdrowia oddawał ostatnie siły na głoszenie Ewangelii. Zmarł 6 grudnia 1968 roku. Był przykładem życia zakonnego, wyróżniając się głęboką modlitwą, oddaniem Maryi, praktykowaniem miłości bliźniego oraz pokorą i ubóstwem w posłuszeństwie przełożonym.
Gioacchino della Regina della Pace (w świecie Leone Ramognino) – karmelita bosy z Ligurii, urodzony 12 lutego 1890 roku w Sassello, prowincja Savona. Imię otrzymał na cześć papieża Leona XIII. Dorastał w rodzinie religijnej i angażował się w życie parafialne. Pracował jako stolarz i brał udział w I wojnie światowej jako kapral, wyróżniając się w budowie mostów i kanałów nad Isonzo i Piave, za co otrzymał odznaczenie Cavaliere di Vittorio Veneto. Po powrocie do Sassello współpracował przy zakładaniu Koła Św. Ludwika dla wychowania młodzieży, uczestniczył w Towarzystwie Wzajemnej Pomocy św. Alfonsa Liguoriego oraz w zakładaniu grupy skautów katolickich. Angażował się w budowę Sanktuarium Królowej Pokoju na Monte Beigua i w 1927 roku został jego kustoszem. Przez około dziesięć lat żył jako pustelnik, pozostając otwartym na pielgrzymów. W 1951 roku wstąpił do Karmelitów Bosych w Convento del Deserto di Varazze, kontynuując posługę w sanktuarium, gdzie pozostał kustoszem aż do śmierci 25 sierpnia 1985 roku w wieku 95 lat. Spędzał wiele godzin na modlitwie przed Tabernakulum, odznaczał się głęboką pobożnością maryjną i troską o pielgrzymów. Był przykładem miłości bliźniego i życia w modlitwie, a mieszkańcy nazywali go „Ninu u santu” za serdeczność i dobroć.
Źródło: KAI / Vatican News PL
