Błogosławiona Aniela Salawa pochodziła z wielodzietnej chłopskiej rodziny zamieszkałej w podkrakowskiej wsi Siepraw. Chowała się wraz z jedenaściorgiem rodzeństwa, pochodzącego z dwóch małżeństw ojca. Bartłomiej Salawa posiadał sześć morgów ziemi uprawnej, ponadto wyszkolił się na kowala, dzięki czemu starał się zaspokoić – choć skromnie – potrzeby licznej rodziny. Dom Salawów słynął z ducha szczerej pobożności. Co dzień rano śpiewano Kiedy ranne wstają zorze i godzinki, czytano wspólnie lektury duchowe (między innymi Żywoty Świętych Starego i Nowego Zakonu księdza Skargi), wieczorem odprawiano pacierze, po południu zaś cała rodzina udawała się na nieszpory do kościoła.
Życie wiejskie, mimo iż upływało w zjednoczeniu codziennych czynności z Bogiem, nie było wszakże sielanką. Grunt nie był zbyt urodzajny, a zarobki ojca płynące w wyrobu sprzętów gospodarskich nie zawsze starczały na podstawowe produkty. Dzieci od małego pomagały rodzicom w pracach polowych i przy domu, co Aniela – cechująca się wątłym zdrowiem – nie znosiła najlepiej, zdarzało się, iż omdlewała przy pracy. Gdy miała szesnaście lat, dołączyła do swych sióstr, pracujących jako służące w Krakowie, aby znaleźć środki utrzymania w pracy wprawdzie ciężkiej, ale w warunkach bardziej odpowiadających zdrowotnej kondycji dziewczyny.
Przed wyruszeniem do Królewskiego Miasta rodzice chcieli wydać Anielę za mąż, ona jednak sprzeciwiła się, w czym znalazła poparcie zamężnych już sióstr, twierdzących, że w takim stanie (wcześnie nabawiła się przepukliny i często zapadała na choroby) nie nada się do pełnienia obowiązków gospodyni i matki w wiejskich warunkach. Niejako pośrednio zatem określił się jej stan. Nie przeszkadzało to pobożnej dziewczynie, która już w dwa lata po wywędrowaniu z domu uczyniła ślub czystości i żyła w głębokim zjednoczeniu z Bogiem, z czasem zaś zasłynęła jako mistyczka.
Wesprzyj nas już teraz!
Siostry znalazły jej pracę w Podgórzu i tam odtąd urządzała ona swój kącik na ziemi, w którym pracowała na szczęśliwą wieczność. Korzystała początkowo z posługi duchowej ojców redemptorystów, którzy akurat w tym okresie sprowadzili się na ulicę Zamoyskiego. Ze swej skromnej wypłaty kupowała kwiaty i zanosiła pod ołtarz, ponadto zaś wykonywała własnoręcznie haftowane obrusy, które również znajdowały swe miejsce w Bożej świątyni. Znajdowała oprócz tego dla ubogich nie tylko dobre serce, ale i wsparcie materialne.
W roku 1900 wstąpiła do Stowarzyszenia Sług Katolickich Świętej Zyty, zgromadzenia świeckiego zrzeszającego służbę domową, którego patronka, żyjąca w XIII wieku w Toskanii, również pracowała jako służąca. Aniela gromadziła wokół siebie dziewczęta, które odnajdywały w niej przyjazną duszę i wzór świętości osiąganej poprzez pełnienie prostych obowiązków. Najdłużej, bo aż jedenaście lat, Błogosławiona pracowała u państwa Fischerów, przez których była dobrze traktowana i mogła bez przeszkód uczestniczyć w nabożeństwach Kościoła, szczególnie zaś u ojców franciszkanów. Starała się nawet o rozpoczęcie życia zakonnego w kilku z krakowskich konwentów, ale nie została do żadnego przyjęta. Dlatego w roku 1912 wstąpiła do Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka.
Po wybuchu I wojny światowej straciła pracę i postanowiła zaciągnąć się do służby jako pomoc medyczna. Czas wojny stanowił dla niej prawdziwą próbę miłości Bożej, którą przeszła niezmordowanie pełniąc obowiązki miłosierdzia, opatrując żołnierzy, doglądając chorych w lazaretach i wspomagając ubogich. Pogorszył się znacznie stan jej zdrowia – miała kłopoty z żołądkiem, płucami, gardłem i krtanią, a przede wszystkich zachorowała na rozsiane zapalenie rdzenia kręgowego, co zwiastowało jej rychłą śmierć. Do końca życia pogłębiała swe życie duchowe, czytając dzieła największych mistyków i przeżywając nadzwyczajne doświadczenia wiary, które opisała w swym – wydanym później drukiem – dzienniku.
Aniela Salawa zmarła w opinii świętości i choć przez całe życie była prostą i cichą osobą, jej pogrzeb na cmentarzu rakowickim był wyjątkowo uroczysty. Trumnę prowadzili ojcowie franciszkanie w asyście jezuitów i redemptorystów, a poprzedzały ją sztandary Trzeciego Zakonu, Stowarzyszenia Zytek i Sodalicji Mariańskiej. W roku 1949 doczesne szczątki Błogosławionej umieszczono w kaplicy Męki Pańskiej w kościele Braci Mniejszych. W roku 1993 Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł Anielę Salawę do chwały błogosławionych, ogłaszając ów akt na krakowskim Rynku.
Kościół wspomina bł. Anielę Salawę 9 września.
FO
