Międzynarodowa Federacja Una Voce powstała w roku 1967 w Szwajcarii. Już w roku 1964 znana norweska pisarka i psychiatra Borghild Krane wystosowała apel o współpracę w celu zachowania liturgicznego dziedzictwa Kościoła. W ciągu kolejnych dwóch lat w krajach zachodniej Europy zaczęły powstawać stowarzyszenia wiernych świeckich zaangażowanych na rzecz zachowania liturgicznego bogactwa katolicyzmu.
Delegaci reprezentujący te stowarzyszenia po raz pierwszy zebrali się już w roku 1965 w Rzymie. Dwa lata później w Zurychu federacja została formalnie powołana do życia. Stowarzyszenia należące do federacji działają na rzecz zachowania Mszału wydanego po raz ostatni w roku 1962, za pontyfikatu Jana XXIII, jak i innych tradycyjnych ksiąg liturgicznych. Równocześnie ruch ten koncentruje swoje starania na ochronie i promocji łaciny jako języka liturgicznego, chorału i polifonii.
Wesprzyj nas już teraz!
Federacja jest oficjalnie postrzegana przez Stolicę Apostolską jako głos katolików świeckich. Przez wiele lat interweniowała ona w kwestiach liturgicznych. Doktor Eryk de Saventhem, pierwszy prezydent federacji, odegrał istotną rolę w zwołaniu w 1986 roku Komisji Kardynałów mającej za zadanie ocenę prawno-kanonicznego statusu Mszału bł. Jana XXIII. W jej skład wszedł kardynał Joseph Ratzinego, ówczesny prefekt Kongregacji Doktryny Wiary, kard. Sebastiano Baggio (prefekt Kongregacji ds. Biskupów), kardynał William Wakefield Baum (prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego), kard. Agostino Casaroli (ówczesny sekretarz stanu), kardynał Silvio Oddi (prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa) oraz kardynał Giuseppe Casoria (Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów).
Jak w roku 1996 podkreślał kardynał Ratzinger, „Międzynarodowa Federacja Una Voce odegrała istotną rolę wspierając używanie Mszału Rzymskiego z roku 1962 w posłuszeństwie dyrektywom Stolicy Apostolskiej”, wyrażając przy tym wdzięczność za wysiłki podejmowane przez tradycyjnych katolików. Efektem podjętych prac był wniosek, iż tradycyjny Mszał nigdy nie został unieważniony ani zakazany.
Walne Zgromadzenie Federacji odbywa się co dwa lata i podczas niej jest wybierany prezydent, wiceprezydenci oraz Rada. Zgodnie z ideą federacji, każde ze stowarzyszeń członkowskich działa samodzielnie realizując wspólne zadania. Z kolei kierownictwo reprezentuje wspólne sprawy tradycyjnych katolików w Rzymie.
Do federacji należą 43 organizacje z: Anglii i Walii, Argentyny, Australii, Austrii, Białorusi, Brazylii, Chile, Chorwacji , Filipin, Francji, Niemiec, Indii, Irlandii, Japonii, Kanady, Malty, Meksyku, Niderlandów, Kolumbii, Kostaryki, Kuby, Łotwy, Norwegii, Nowej Zelandii, Peru, Polski, Portugalii, Peurto Rico, Republiki Południowej Afryki, Rosji, Stanów Zjednoczonych, Szkocji, Hiszpanii, Ukrainy, Włoch. Od ogłoszenia motu proprio „Summorum Pontificum” w 2007 roku federacja przyjęła 17 nowych stowarzyszeń, nawiązując kontakt z grupami katolików z wielu kolejnych krajów.
Źródło: fiuv.org, nowyruchliturgiczny.pl
mat
