Po 50 latach od ogłoszenia soborowej konstytucji o liturgii w Internecie odnaleźć można tekst schematu przygotowawczego, zaprezentowanego ojcom soborowym, który był punktem wyjścia w dyskusji nad stanem katolickiego kultu. Jak zauważa liturgista ks. prałat Nicola Bux, schemat potwierdza, że ojcowie soborowi nie chcieli „liturgicznej rewolucji”.
„W trakcie ostatnich dekad kwestia poprawnego celebrowania liturgii stała się jednym z centralnych punktów kontrowersji dotyczących Drugiego Soboru Watykańskiego, lub tego jak powinien on być oceniany i odbierany w życiu Kościoła” – tłumaczy włoski duchowny. Podkreśla, że biorąc pod uwagę same wypowiedzi uczestników soboru dochodzi się do wniosku, że „konstytucja miała być ramą normatywną, ale nie sugerowała fundamentalnego przekształcenia katolickiej liturgii”.
Wesprzyj nas już teraz!
Niemal wszystkie istotne dokumenty dotyczące okresu przygotowawczego i prac soborowych dot. liturgii zachowały się w watykańskim tajnym archiwum. Publikacja całości zajmie nieco czasu, ale jest to praca konieczna. Teksty te wskazują na właściwy sens samej konstytucji „Sacrosanctum Concilium”, obalając wiele spośród nieporozumień uzasadniających nadużycia. Jak wskazywał Benedykt XVI i teologowie pełniący w trakcie obrad rolę ekspertów, wokół tego tekstu narosło wiele nieporozumień. „Reformę” polegającą na traktowaniu Mszy św. jako uczty a nie ofiary, z centralną rolę zgromadzenia liturgicznego, „czynne uczestnictwo” wprowadzane w miejsce adoracji uzasadniano… wolą ojców soborowych.
Ks. Bux podkreśla, że kluczową rolę w interpretacji „Sacrosanctum Concilium” odgrywa punkt 7, w którym czytamy, iż „każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa – Kapłana i Jego Ciała, czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, a żadna inna czynność Kościoła nie dorównuje jej skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu”. Wiążącymi źródłami teologii liturgii, wymienionymi w tekście, jest Pismo święte oraz tradycje liturgiczne, patrystyczne i teologiczne interpretowane w świetle magisterium, zwłaszcza uwzględniając encykliki „Mystici Corporis” i „Mediator Dei”. A chodzi o dokumenty, które akcentują spowiedź indywidualną, tradycyjną modlitwę i pobożność, liturgiczną rolę łaciny, ofiarny charakter Mszy św. i wagę częstej Komunii św., podkreślają naczelną rolę „kultu wewnętrznego” (przez którego pryzmat należy postrzegać „aktywne uczestnictwo”) ostrzegając przed archeologizmem w liturgii, objawiającym się m. in. chęcią zastąpienia ołtarzów stołami.
Ze schematem i dokumentami powiązanymi zapoznać się można na stronie „FONTES Commissionis Liturgicae Concilium Oecumenicum Vaticanum II”.
Źródło: fontescl.com / chiesa.espresso.repubblica.it
mat
