Chrześcijańskiej radości poświęcił dziś papież Franciszek swoją homilię podczas porannej Mszy św. sprawowanej w kaplicy Domu Świętej Marty. Zaznaczył, że radość ta nie jest wesołością wypływającą z pomyślnych okoliczności zewnętrznych, lecz darem Bożym, wypełniającym wnętrze człowieka.
Eucharystię z papieżem koncelebrowali ordynariusz Méridy w Wenezueli, abp Baltazar Enrique Porras Cardozo i opat – prymas benedyktynów, o. Notker Wolf OSB. Uczestniczyła też w niej grupa pracowników Radia Watykańskiego, której towarzyszył dyrektor generalny papieskiej rozgłośni, ks. Federico Lombardi SJ.
Wesprzyj nas już teraz!
Ojciec Święty podkreślając radość uczniów, o której mówi liturgia między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego wskazał, że chrześcijanin powinien być świadkiem prawdziwej radości, którą daje Jezus.
– Chrześcijanin jest człowiekiem radości. Tego uczy nas Jezus, tego naucza nas Kościół, zwłaszcza w tym okresie. Czym jest ta radość? Czy to jest wesołość? Nie, to nie to samo. Wesołość jest dobra, dobrze jest się weselić. Ale radość jest czymś więcej, jest czymś innym. Jest czymś, co nie wypływa z motywów koniunkturalnych, pomyślnych okoliczności zewnętrznych danej chwili: jest czymś głębszym. Jest ona darem. Wesołość, gdybyśmy chcieli nią żyć w każdej chwili, w końcu zamienia się w lekkość, powierzchowność, a także prowadzi nas do jakiegoś stanu braku mądrości chrześcijańskiej, czyni nas po trosze głupimi, naiwnymi, nieprawdaż? Wszystko jest zabawą… Radość jest czymś innym. Radość jest darem Pana. Wypełnia nas od wewnątrz. To jakby namaszczenie Duchem Świętym. Tę radość znajdujemy w pewności, że Jezus jest z nami i z Ojcem – stwierdził papież Franciszek.
Ojciec Święty wskazał, że człowiek radosny jest pewien, że Chrystus jest z nami, że Jezus jest z Ojcem. Postawił zarazem pytanie, czy radość tę można jakoś zatrzymać, zakonserwować, aby zawsze nam towarzyszyła? – Nie, bo gdybyśmy chcieli mieć tę radość tylko dla siebie, to w końcu ona słabnie, nasze serce staje się trochę zobojętniałe, a nasze oblicze nie przekazuje owej wielkiej radości, ale tę nostalgię, melancholię, która nie jest zdrowa. Czasami tacy chrześcijanie mają bardziej melancholijną twarz „papryki w occie”, niż właśnie oblicze ludzi radosnych, mających piękne życie. Radości nie można zatrzymywać: musi iść naprzód. Radość jest cnotą pielgrzymującą. Jest to dar, który podąża na drodze życia, podąża z Jezusem: przez głoszenie, przepowiadanie Jezusa, radość wydłuża i poszerza drogę. Jest to właśnie cnota ludzi wielkich, tych wielkich, którzy są ponad małościami ludzkimi, nie dających się wplątać w małe wewnętrzne sprawy wspólnoty, Kościoła: zawsze spoglądają na horyzont – zaznaczył Ojciec Święty.
– Jest to dar, który prowadzi nas do cnoty wielkoduszności. Chrześcijanin jest wspaniałomyślny, nie może być małoduszny: jest wielkoduszny. To właśnie wielkoduszność jest cnotą oddechu, jest cnotą podążania zawsze naprzód, ale pełni Ducha Świętego. Radość jest łaską, o którą musimy prosić Pana. Szczególnie w tych dniach, gdyż Kościół nas zachęca, byśmy prosili o radość. Jest to także pragnienie, które popycha naprzód życie chrześcijanina. Im większe jest twoje pragnienie, tym większa będzie radość. Chrześcijanin to człowiek pragnienia: pragnienia zawsze więcej na drodze życia. Prośmy Pana o tę łaskę, ten dar Ducha Świętego: radość chrześcijańską. Daleką od smutku, daleką od prostej wesołości… jest ona czymś innym. Jest łaską, o którą trzeba prosić – powiedział papież Franciszek.
Na zakończenie Ojciec Święty zaznaczył, że wielkim powodem do radości jest dziś obecność w Rzymie koptyjskiego patriarchy Aleksandrii Teodora (Tawadrosa) II.
KAI
mat
