Łacina pełni niezastąpioną rolę w Kościele katolickim, dlatego księża nie mogą jej nie znać – powiedział prof. Ivano Dionigi, mianowany niedawno przez Benedykta XVI rektorem nowo utworzonej Papieskiej Akademii Łacińskości (Latinitatis). W wywiadach udzielonych ostatnio kilku włoskim i zagranicznym środkom przekazu przedstawił główne zadania i oczekiwania papieża i całego Kościoła, związane z nową instytucją watykańską.
W wypowiedzi „Il Resto del Carlino” profesor, wybitny znawca łaciny i starożytności, podkreślił, że nowa Akademia z jednej strony ma wspierać znajomość i poznawanie tego języka „we wszystkich kościelnych ośrodkach formacyjnych i seminariach duchownych”, z drugiej zaś winna „tworzyć pomost ku kulturze świeckiej z uniwersytetem na czele: pomost między kulturą klasyczną i współczesną”. „Łacina nie jest celem, ale środkiem dla innych dyscyplin naukowych” – zaznaczył prof. Dionigi. Zwrócił uwagę, że znajomość tego języka ma wielkie znaczenie „dla nauki etyki i teologii”, dlatego też „niezbędne jest jego odnowienie w instytucjach zakonnych i seminariach”. Przypomniał, że wiele najważniejszych tekstów powstałych w Kościele w ciągu wieków, zapisano w tym języku. „Konieczna jest dobra jego znajomość, aby odpowiadać na pytania wiary. W przeciwnym wypadku grozi nam prowadzenie dyskursu bez sensu” – dodał włoski naukowiec.
Wesprzyj nas już teraz!
W wywiadzie dla włoskiego pisma “30 Giorni” zauważył, że łacina przez wieki była „językiem władzy, a raczej trzech władz: szkoły (studium), Kościoła (sacerdotium) i państwa (imperium), ale z uwagi na swą powszechność i precyzję była także językiem nauki”. Dodał, że trwałość łaciny naznaczyła formę, w jakiej przekazuje się i ustala treść wiary chrześcijańskiej. Ze względu na swój niezastąpiony charakter w Kościele „księża nie mogą nie znać tego języka” – stwierdził prof. Dionigi. Szef nowej Akademii Papieskiej jest znanym obrońcą łacińskiej spuścizny kulturalnej, której porzucanie w ostatnich latach określił jako „katastrofę, która zmienia świat”.
Prof. Ivano Dionigi urodził się 20 lutego 1948 w Pesaro. Ma za sobą studia w zakresie języków i literatur klasycznych na Uniwersytecie Bolońskim, na którym później pracował jako profesor. W 1990 został kierownikiem zakładu literatury łacińskiej na Uniwersytecie Cà Foscari w Wenecji, po czym powrócił do Bolonii, gdzie pełnił różne stanowiska na tamtejszym uniwersytecie. W 1999 założył i został pierwszym dyrektorem Ośrodka Badań „La Permanenza del Classico” (Trwałość klasyki). 27 maja 2009 został wybrany rektorem „Alma Mater Studiorum – Uniwersytet Boloński” – najstarszej uczelni wyższej w Europie. Jest autorem licznych prac z zakresu literatury i kultury klasycznej, zwłaszcza o Lukrecjuszu i Senece, nt. związków między chrześcijaństwem a pogaństwem, losów klasyków w kulturze i tradycji włoskiej i europejskiej.
KAI
mat
