Urodzony około 410 roku obywatel rzymski Severinus odczuł w młodości pragnienie doskonałości, obrzydził więc sobie światowy i miejski styl życia, a także służbę wojskową, w której jakiś czas miał pozostawać. Udał się na wschód i zamieszkał w pustelni gdzieś na terenie Azji Mniejszej. Wyćwiczywszy się w wytrwałej modlitwie i kontemplacji Bożych tajemnic, doszedł do wniosku, iż lepiej przysłuży się sprawie Bożej jako wędrowny apostoł, niż pozostając w osamotnieniu.
Wyruszył z powrotem na zachód około roku 454, docierając na ziemie dzisiejszej Austrii, gdzie chrześcijaństwo nie zakorzeniło się jeszcze całkiem wśród ludności. Osiadł w prowincji Noricum Ripense, skąd odbywał podróże misyjne po okolicznych terenach. Zakładał klasztory kontemplacyjne, z których najbardziej znany był ten w miejscowości Favianis (obecnie Mautern nad Dunajem). Nawracaniu i podtrzymywaniu ducha Wiary w wiernych towarzyszyła działalność dobroczynna, a przykład świętości Seweryna był tak silny, iż szanowali go nawet poganie.
Przyszło mu żyć w okresie schyłkowym cesarstwa zachodniego, którego ziemie nękane były przez nieustanne najazdy barbarzyńców, walczących o władzę w podupadłej części imperium. Z tego powodu pasterz wiernych występuje jako polityk i mediator między wspólnotami rdzennymi a przybyłymi plemionami germańskimi. Chronił ludność od gwałtów, utrzymując kontakty z wodzami Rugiów, Herulów i Alemanów, a także z rzymskim przywódcą Flawiuszem Orestesem, ojcem ostatniego cesarza Zachodu Romulusa Augusta.
Wesprzyj nas już teraz!
Ten niesamowity mąż Wiary, który z odciętego od świata eremity stał się duchowym przywódcą i politycznym partnerem wodzów osiągających wówczas wpływy na Zachodzie, zakończył swój pełen zasług żywot w klasztorze Favianis, otoczony wiernymi uczniami, którzy ze łzami śpiewali jego ulubiony psalm CL: „Alleluja, chwalcie Pana w świętych jego…”.
Przed śmiercią udało mu się zapewnić pokojowe stosunki z panującym w Noricum plemieniem Rugiów, kiedy jednak zostali oni pokonani, ludność rzymska była zmuszona uchodzić na tereny Italii. Wygnani chrześcijanie zabrali ze sobą doczesne szczątki swego duchowego ojca, które złożyli w miejscowości Lucullanum (obecnie Pizzofalcone koło Neapolu). Przełożonym powstałej tam wspólnoty zakonnej został Eugipiusz, uczeń Seweryna i autor jego żywotu. Relikwie przez jakiś czas przebywały w Neapolu, a następnie przeniesiono je do pobliskiego Fretta Maggiore, gdzie znajdują się do dziś w kościele św. św. Sozjusza i Seweryna.
Kościół wspomina św. Seweryna z Noricum 8 stycznia.
FO
