W Kościele katolickim istnieje wiele dzieł związanych z Duchem Świętym. Jednym z nich jest Zakon Ducha Świętego założony we Francji w XII w. przez bł. Gwidona z Montpellier.
Celem istnienia zgromadzenia jest uwielbienie Boga w tajemnicy Ducha Świętego i uczestnictwo w zbawczym posłannictwie Chrystusa przez pełnienie dzieł miłosierdzia. W 1220 roku biskup Jan Prandota sprowadził zakonników do Krakowa. Gałąź męska została skasowana, a gałąź żeńska przetrwała do dziś. To właśnie w Krakowie znajduje się Dom Generalny Zakonu Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego. Jak podkreślają siostry, chcą służyć pomocą w wychowaniu chrześcijańskim dzieci i młodzieży, opiekować się chorymi i potrzebującymi.
Wesprzyj nas już teraz!
Zakon powstał pod koniec XII wieku. Jego głównym zadaniem była pomoc chorym i ochrona chrześcijan przed zbrojnymi bandami albigensów.
Bł. Gwidon
Gwidon, założyciel Zakonu Ducha Świętego, był najmłodszym z dziesięciorga dzieci synem księcia Montpellier. Od dziecka Gwidon był czcicielem Matki Bożej. Choć w życiu nie brakowało mu niczego, zauważał biedę i ubóstwo innych. Młodzieniec sprzedał majątek, który otrzymał od rodziców i za pozyskane w ten sposób pieniądze wybudował szpital, do którego mógł przyjść każdy kto potrzebował pomocy. Gwidon gromadził w szpitalu porzucone dzieci, kobiety w stanie błogosławionym, już w średniowieczu ratował dzieci nienarodzone, pomagał chorym i biednym. Co ciekawe, sam im usługiwał.
Powstałe dzieło Gwidon oddał w opiekę Duchowi Świętemu. Pragnął, aby ta Osoba Trójcy Świętej, nazwana przez samego Chrystusa Pocieszycielem, przynosiła ulgę i pocieszenie tym, którym poświęcił swoje życie.
Zakon Świętego Ducha
Gwidon dla swoich duchowych dzieci napisał Regułę Zakonu Ducha Świętego. Już na pierwszej stronie dokumentu zawarł „kodeks” chrześcijańskiego miłosierdzia, jaki możemy znaleźć w Ewangelii św. Mateusza:
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie,
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
[Mt 5, 3 – 12]
Wszystkich członków zakonu specjalnym ślubem zobowiązał do niesienia pomocy najbardziej potrzebującym:
„Ja … ofiaruję i poświęcam siebie samego Bogu, Najświętszej Maryi Pannie, Duchowi Świętemu i naszym chorym panom biednym,
I że po wszystkie dni mojego życia będę ich sługą”. (Reguła 18)
Dokument został zatwierdzony w 1198 roku przez Ojca Świętego Innocentego III. Papież powierzył także Gwidonowi prowadzenie rzymskiego szpitala Santa Maria de Saxia. Placówka, która została przemianowana na szpital Ducha Świętego, zapoczątkowała powstawanie kolejnych w całej Europie. Już w średniowieczu istniało ich ponad 250!
Gwidon zmarł w Rzymie w 1208 roku. Kilkanaście lat po jego śmieci Zakon został sprowadzony do Polski. Początkowo zakonnicy założyli szpital w Prądniku koło Krakowa. W 1244 r. biskup Prandota przeniósł szpital do Krakowa.
W XVIII wieku prowincja polska została wyjęta spod władzy generała rzymskiego, a linia żeńska w Polsce otrzymała autonomię, przyjmując nazwę „Siostry Kanoniczki Ducha Świętego de Saxia”. Siostry rozpoczęły wówczas samodzielną działalność charytatywną służąc chorym, ubogim i wychowując dzieci.
Dzisiaj duchaczki prowadzą w Polsce kilkanaście placówek, m.in. w Krakowie, Lublinie, Pacanowie i Gdańsku. Siostry prowadzą przedszkola, ośrodki opiekuńczo-wychowawcze, wychowują dzieci pozbawione opieki rodziców, opiekują się samotnymi matkami, a także katechizują.
Przed kilkoma laty siostry duchaczki rozpoczęły pracę w Domu Obrony Życia na Ukrainie. Duchaczki pracują także na misjach w Afryce i w Burundi. Prowadzą tam szpitale, ośrodki zdrowia, poświęcają się chorym, biednym i osieroconym dzieciom. Jak same zaznaczają, otwierają się na działanie Ducha Świętego i robią to, co On im podpowiada.
Zgodnie z pierwotnym charyzmatem, siostry szerzą kult Ducha Świętego jako Osobowej Miłości jednoczącej Ojca i Syna oraz „świadczą miłość miłosierną”. Charakterystyczną cechą w realizacji powołania Sióstr Kanoniczek jest umiłowanie liturgii, wspólnota dóbr oraz pielęgnowanie życia wspólnotowego opartego na szczególnej harmonii modlitwy i pracy apostolsko-dobroczynnej.
Hasłami zgromadzenia są słowa: „Łaska Duch Świętego niech zawszę będzie z nami” oraz „Jedność i miłość w Duchu Świętym”. Znakiem przynależności do Zgromadzenia jest symbol Ducha Świętego – gołębicy, który unosi się nad dwuramiennym krzyżem. Znak ten noszą siostry na czarnych habitach.
pam
