Papież Franciszek jest wrogiem Tradycji i prześladowcą tych, którzy za nią idą. To pontyfikat pełen sprzeczności, nacechowany głoszeniem horyzontalnego humanizmu, właściwego dla agendy globalistycznej. Taką surową ocenę przedstawił argentyński arcybiskup Hector Aguer.
Z krytyką dotychczasowego przebiegu pontyfikatu papieża Franciszka wystąpił argentyński hierarcha, abp Hector Aguer, były metropolita La Platy. Jego artykuł został napisany jeszcze przed hospitalizacją Ojca Świętego; portal „Rorate Coeli” opublikował go 11 marca, kiedy Stolica Apostolska poinformowała o polepszeniu kondycji papieża.
„Obecny pontyfikat wyróżnia się prawdziwą sprzecznością: papież jest wrogiem Tradycji, prześladowcą tych, którzy za nią podążają i się z nią identyfikują. Prześladowanie to odbywa się na wiele sposobów: marginalizuje dobrych biskupów, dokooptowując im koadiutorów; wynosi do episkopatu postępowców; nagradza kardynalatem tych, którzy popierają jego projekty reformy Kościoła; promuje postępowe instytuty zakonne; podkopuje lub eliminuje te przywiązane do Tradycji. Znamienne jest, że wybrał niezwykłe imię Franciszka – obce w historii papiestwa – prawdopodobnie myśląc o świętym z Asyżu, uważając go za kościelnego reformatora” – napisał hierarcha.
Wesprzyj nas już teraz!
„Wszystko to wywołuje u wielu ludzi potrzebę udawania: chcą uniknąć stania się obiektem zainteresowania papieża. Wzbudzają w sobie przywiązanie do Franciszka, stając się formalistami. W dużej mierze obecną sytuację wyjaśnia jezuicka tożsamość papieża, zwłaszcza jeżeli wziąć pod uwagę wzloty i upadki Towarzystwa Jezusowego na przestrzeni dziejów” – dodał.
„Wszystkie te postawy wywołują w wielu ludziach potrzebę udawania, aby uniknąć bycia obiektem zainteresowania papieża, albo też wzbudzają przywiązanie do niego, stając się oficjalistami. Jezuicka kondycja Franciszka w dużej mierze wyjaśnia tę sytuację, jeśli weźmiemy pod uwagę historyczne wzloty i upadki Towarzystwa” – zaznaczył argentyński arcybiskup.
„Nowość obecnego pontyfikatu jest szczególnie zauważalna w sferze teologicznej i doktrynalnej. Jeśli jest coś, co charakteryzowało [zawsze] Stolicę Rzymską, to była to dbałość o zachowanie granic Tradycji. Wielcy papieże zawsze wyróżniali się tą cechą. Bliski jest nam zbiór encyklik Leona XIII i dzieło św. Piusa X przeciwko modernizmowi (encyklika „Pascendi Dominici gregis”). Jego następca Benedykt XV kontynuował dzieło swojego poprzednika („Ad beattisimi apostolorum”). Pius XI promował kult Najświętszego Serca Pana Jezusa i ustanowił jego święto liturgiczne oraz święto Chrystusa Króla. Jego nauka o komunizmie (encyklika „Divini Redemptoris”) naznaczyła postawę Kościoła w XX wieku. Następnie musimy wskazać na pracę Piusa XII, ostrzegającego przed niebezpieczeństwami nouvelle théologie (encyklika „Humani generis”, 1950). Paweł VI boleśnie doświadczył reakcji w odpowiedzi na zdefiniowanie niemoralności sztucznej antykoncepcji (encyklika „Humanae vitae”, 1968). Jan Paweł II i Benedykt XVI byli prawdziwymi nauczycielami wiary” – stwierdził.
Inaczej z papieżem Franciszkiem, zauważył.
„Z drugiej strony u Franciszka mnożą się błędy i niejasności. Wiele do myślenia dały wywiadu papieża dla Eugenia Scalfariego, założyciela „La Repubblica”. [Papież miał powiedzieć], że pokutujące dusze otrzymują przebaczenie, a te, które uparcie trwają w grzechu, znikają. Nie ma zatem piekła, tylko zniknięcie potępionych… Nauczał też, że piekło jest powiedzeniem Bogu: „nie potrzebuję Cię, poradzę sobie sam”. Podobnie jest w przypadku diabła, jedynego, co do którego mamy mieć pewność, iż jest w piekle. Mariologia [Franciszka] ma deficyty: papież odrzuca tytuł Współodkupicielki, ponieważ, jak twierdzi, [Maryja] „nie jest boska”. Nie przepowiada wiedzy i miłości Jezusa Chrystusa, ale promuje humanizm horyzontalny, zgodny z agendą globalistyczną. Chętnie nawołuje do pokoju, krytykując proliferację broni atomowej. To roztropna postawa, jednak trzeba pamiętać, iż wojna nie jest złem absolutnym: istnieją także wojny sprawiedliwe. Także w tej kwestii Franciszek odbiega od Tradycji Kościoła” – czytamy w artykule.
Jak podsumował, przedstawiona synteza wydaje się „dość wymowna”.
Źródło: rorate-caeli.blogspot.com
Pach
